عالم و زعیم دینی مردم مشهد در دوره پهلوی اول بود. وی در اعتراض به سیاست های ضددینی رضاخان و برای اخطار دادن به او، راهی تهران شد، اما به دستور شاه، آیت ا... سید حسین قمی را در باغ «سراج الملک» شهر ری، محبوس کردند. رسیدن این خبر به مشهد، یکی از دلایل اصلی وقوع قیام مسجد گوهرشاد بود. این عالم مبارز، پس از سرکوب قیام مردم مشهد به عتبات تبعید شد و سرانجام در نجف اشرف درگذشت.

احمد آرامش در یزد متولد شد و دوران دبیرستان خود را در تهران گذراند و برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت. او پس از بازگشت از آمریکا، صاحب چند پست دولتی، از جمله ریاست بنادر شمالی و ریاست اداره طرق و شوارع تنکابن شد. پس از چندی به وزارت هنر رفت و مدیرکل آن وزارت خانه شد. به گزارش پایگاه مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، در همین سال ها بود که فعالیت سیاسی آرامش آغاز شد. در بحبوحه ناآرامی های سال 1324 و در حالی که نفوذ حزب توده در میان کارگران، روز به روز بیشتر می شد، قوام السلطنه امور را به دست گرفت و برای جلوگیری از افزایش نارضایتی کارگران، مهدی شریف امامی، مصیب نفیسی، فتح ا... معتمدی، جمشید فرمانفرماییان و احمد آرامش را مأمور بررسی و تاسیس وزارت کار کرد و پس از ایجاد این وزارت خانه، احمد آرامش را به عنوان وزیر کار برگزید. در همان دوران بود که آرامش با تأسیس روزنامه دیپلمات و چاپ مقالات و یادداشت، به دفاع از احمد قوام و حزب دموکرات پرداخت. وی پس از سقوط کابینه قوام، برای مدتی خانه نشین شد. برخی معتقدند که قرار بود احمد آرامش به مقام نخست وزیری انتخاب شود و حتی شاه، از وی فهرست وزیران انتخابی را خواسته بود، اما برخی درگیری ها و اختلاف نظر های او با اشرف پهلوی، سبب شد انتصاب وی به عنوان نخست وزیر به کلی منتفی شود. درست از این زمان بود که آرامش و اطرافیانش به مخالفت علنی با دربار پرداختند. پهلوی دوم که سماجت و اقدامات آرامش و گروهش را خطرناک می دید و احساس می کرد که ممکن است اقدامات وی از کنترل خارج شود، ابتدا به وسیله فرمانداری نظامی، دفتر اصلی این گروه را تسخیر و تعطیل کرد و سپس، با دستگیری چند عضو مؤسس و برکناری اعضای دیگر از مشاغل دولتی، به فعالیت سیاسی رسمی آنان خاتمه داد؛ اقدامی که در نهایت، به رادیکال تر شدن مواضع آرامش و یارانش منجر شد. پس از سقوط کابینه شریف امامی، آرامش دوباره به مخالفت با دربار پرداخت و همین بهانه ای شد تا وی توسط رژیم دستگیر و روانه زندان شود. آرامش پس از گذشت هفت سال زندان، آزاد شد. پس از آن، زندگی او بیشتر به انزوا گذشت. با این حال، رژیم که از فعالیت های وی بیمناک بود، او را ترور کرد. آرامش در 24 مهر 1352 به ضرب گلوله از پا درآمد.

روز 17 تیر 1316 پیمانی منطقه ای بین 4 کشور عراق، افغانستان، ترکیه وایران، درکاخ سعدآباد تهران به امضا رسید و به پیمان «سعدآباد» مشهور شد. به گزارش پایگاه مؤسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی، این پیمان در شرایطی میان وزیران خارجه این کشور ها امضا شد که در افغانستان، محمد ظاهرشاه، در عراق ملک غازی اول، در ترکیه مصطفی کمال (آتاتورک) و در ایران، رضاخان حکومت می کرد. ظاهراً پیمان سعدآباد وحدت این چهار کشور را در منطقه و حمایت متقابل، در صورت بروز خطر نسبت به یکی از اعضا تضمین می کرد. دولت های امضا کننده، متعهد شدند از مداخله در امور داخلی یکدیگر خودداری کنند، مرز های مشترک را محترم بشمارند، از هرگونه تجاوز نسبت به یکدیگر خودداری ورزند و از تشکیل جمعیت ها و دسته بندی هایی که هدف از ایجاد آن ها، اخلال در صلح میان کشور های همجوار و هم پیمان باشد، جلوگیری کنند. پیمان سعدآباد، از جمله قرارداد هایی است که انعقاد آن به درخواست انگلیس بود. انگلستان، از سال های ابتدایی دهه 1310 (ه.ش) به بعد، با ادعای اوج گیری خطر نفوذ کمونیسم، همواره در تلاش بود برای حفظ مستعمرات و نفوذ خود، دولت های آسیایی خط مقدم جبهه شوروی را، در یک خط کمربندی دفاعی قرار دهد. هدف بریتانیا این بود که علاوه بر به وجود آوردن قدرت های متمرکز در منطقه، آن ها را از طریق پیمان های سیاسی و نظامی به هم پیوند دهد. این روش، هم نیرومندی این قدرت ها را در پی داشت و هم دیوار دفاعی محکمی در مقابل پیشروی احتمالی روس ها به وجود می آورد. پیمان بغداد (امضا شده در پنجم اسفند 1333/ فوریه 1955) و پیمان سنتو (امضا شده در 30 اسفند 1337/ فوریه 1559) نتیجه همین القائات بود و با هدف شکل گیری پیمان های منطقه ای در برابر نفوذ کمونیسم، به وجود آمد. با این حال، امضاکنندگان پیمان سعدآباد، چندان در بند رعایت مفاد آن نبودند. دلیل این مسئله، اولاً اوضاع داخلی این کشور ها و ثانیاً، ظهور هیتلر در آلمان و تلاش برخی از سردمداران رژیم های طرفدار انگلیس، مانند رژیم پهلوی، برای نزدیک شدن به این قدرت نوظهور بود. علاقه رضاخان به نزدیک شدن به آلمان نازی، آن قدر بود که پس از اعطای مقام نخست وزیری به «متین دفتری» و دادن مأموریت به وی برای نزدیک شدن به آلمان، مفاد قرارداد سعدآباد به فراموشی سپرده و بعد ها، با اشغال خاورمیانه توسط متفقین، این قرارداد، عملاً ملغی شد.