مردم همه چیز ما هستند!

بنیان و اساس همه مشکلات سیاسی، اقتصادی و ... فرهنگی و اجتماعی است و ریشه همه گشایش ها، چاره ها و راه حل ها نیز اصلاح و تغییر فرهنگ است و هر گونه تحول فرهنگی نیز جز با همراهی و همدلی و توافق و مشارکت عمومی ممکن نیست. ما بخواهیم یا نخواهیم چاره ای جز با هم بودن نداریم ، چادری و مانتویی، حزب اللهی و ضد انقلاب، با هم هستیم و در سرنوشت هم شریکیم  و باید بپذیریم که هیچ گروهی نمی تواند طرف مقابل را یکباره نابود کند و مثلا به دریا بریزد!دوست داشته باشیم یا نه مجبوریم این واقعیت را قبول کنیم که قرار است توی این کشور با هم باشیم و مشکلاتش را با هم برطرف سازیم و در تلخی ها و شیرینی هایش با هم شریک باشیم.باید تفاوت ها و اختلاف ها را بپذیریم و دیدگاه‌های گوناگون همدیگر را تحمل کنیم و انتظار نداشته باشیم که دیگران نیز کاملا مثل ما بیندیشند و شبیه ما باشند و مانند ما زندگی کنند.در نخستین قدم باید با هم حرف بزنیم، سخت است ولی باید یاد بگیریم که هدف از گفتگو تسلیم شدن یک طرف نیست بلکه کشف و شناسایی و درک و فهم متقابل است و در واقع گفتگو بیش از آن که برای تحقق نتیجه ای مشخص در مصداق مورد نظر ما مفید باشد برای ایجاد ارتباط و تفاهم مفید است. گفتگو با دیگران پیش از هر چیزی به تقویت خودم کمک می کند و باعث می‌شود که خودم را بهتر بشناسم و شخصیت خودم را رشد بدهم و باورهای خودم را ریشه دار و عمیق سازم.در این میان رابطه روحانیون و دیگر قشرهای مردم به دلایل گوناگون بسیار مهم تر و ضروری تر است زیرا مردم و روحانیت باید با هم حرف بزنند تا برای اداره جامعه و ترویج ارزش‌های دینی درک و تعامل متقابل به وجود آید.  البته این هدف به آسانی محقق نمی شود زیرا طی سال‌های گذشته اختلال و ضعف قابل توجهی در این ارتباط روی داده و برخی مسائل (عواملی همچون ترورهای منافقین) ضربه هایی به این رابطه زده و فاصله ای جدی ایجاد کرده است.  مردم از روحانی ها انتظار محبت و پدری دارند و در رفتار وگفتار آنان آرامش و امنیت و خیرخواهی و محبت را جستجو می کنند. مردم از روحانی ها توقع درشتی و تندخویی و تکبر و خودخواهی ندارند و می خواهند که آنان با روحیه ای بسیار صمیمی و با تواضع و فروتنی در کنارشان بنشینند و حرفشان را بشنوند. شاید نخستین قدم آن باشد که حتی از ساده ترین بهانه ها استفاده کنیم و توی مترو یا اتوبوس ، کنار خیابان،  داخل یک مغازه یا اداره به هم سلام کنیم و دست همدیگر را به گرمی بفشاریم.تردید نکنیم که مردم همه چیز ما هستند و روحانیت بدون مردم چیزی ندارد  و از این روست که هرگز نباید در ضرورت این گفتگو و فوریت آن تردید کرد.