سنتِ زیبایی است نوروز، پر از جلوه هایِ ناب انسانی که بسیار مورد تاکید اسلام است. نوروز به رسم ایرانی ، با این ویژگی ها شاید نصِّ دینی نداشته باشد اما آداب و سنت های نوروزی ایرانیان، قطعا در دایره باید هایِ دینی قرار می گیرد که در احادیث فراوان بدان تاکید شده است. مثلا، خانه تکانی و نظافت خانه، لباس و.... را به زیبایی می توان ترجمانِ حدیثِ" النظافة من الایمان" دانست که ایمان را بر پایه پاکیزگی تعریف می فرماید و این پاکیزگی هم جامه را در بر می گیرد و هم جان را و ایرانیان با نوسازی حداکثری خویش به پیشواز نوروز و بهار می روند که جمله خود از آیاتِ خداوند در زمان و زمینند و کیست که رستن سبزه ها و شکوفا شدن گل ها و جریان چشمه ها را ببیند و در نهاد جانِ خویش، به دنبال صاحب نشانه ها نگردد؟ من باور دارم که بهار به هر بار آمدن، هزاران پیغام دارد از رب الارباب برای ما که هر کدام به زیبایی می خواندمان و به نیکویی راه را نشان می دهد. ببینید که سبزه با رویشِ خود، درس روییدن می‌دهد و گل ، از ضرورت شکوفایی ، پرده برمی دارد و چشمه با تکاپوی جاری شدن، رسمِ زیبای عطش زدایی را تعلیم می کند و درخت، در جامه تازه خویش، به هر برگ، خود کتابی از اشارات است. اگر هیچ برگی، بی اذن او از درخت نمی افتد که از بس باور داریم به ضرب المثل تبدیلش کرده ایم، تا حضرت دوست، نپسندد، برگی هم بر درخت نمی روید و ما در میانه" رویش و زدایش"، مشق "مبدأ و معاد" می کنیم. باری، بهار و نوروز، کتاب درس خداست که سطر به سطر آن را باید فراگرفت و به عمل درآورد که این عین ایمان است و ما ایرانیان، یک فرصت به وسعت نوروز از دیگر مردمان، بیشتر داریم تا درس گیریم وجان سبک کنیم مثل همین فرصت دید و بازدید های نوروزی، که نه تنها نگاه را که دل را و امید را و همراهی را هم نو می کند و قبل از آن، همه قهر و کینه ها و کدورت ها را چنان می شوید که همه چیز آماده مهربانی می شود. من دیده ام که در نوروز، خطی- که به اخم مشهور است- از پیشانی آدم ها بر می خیزد و به عنوان خطِ خنده، بر لب ها شان می نشیند و زیبایی را در سیمای مهربان مردم معنا می کند. خطی که مدت ها می ماند و باید کوشید مدت ماندگاری اش افزون شود و این با توسعه مهربانی شدنی است. نوروز ، بستری برای تحقق رفتار ایمانی است پس تکریم نوروز، تعظیم توام در پیشگاه آداب ملی و ادب دینی است که باید مورد توجه قرار گیرد. آداب و ادبی که محرومان را هرگز از یاد نمی برد بلکه به  رفع نیاز و شادمان سازی آنان تاکید موکد دارد. ما هم به شکرانه نوروز باید سفره شادمانی را تا جایی که دست مان می رسد توسعه دهیم. باور کنیم اگر همه با هم بخندیم. اگر بر لب همه مردم ، گل لبخند بنشیند، صدای شادمانی ما فراگیرتر و شادی پایدارتر خواهد بود.بیاییم این نوروز را نه برای خود بلکه همه برای هم عزیز بداریم تا خدا هم همه ما را به عظمت خویش، روزگاری خوش تر عطا فرماید، ان شاءا...