printlogo


ماتم نشین سوگ صادق آل محمدیم

شاهد - احساس را عزیز باید داشت اما در احساس نباید نشست بلکه از این آغاز باید نگاهی به راه داشت چه ما را طریقت، همان شریعت است که انسان را در وادی احساس وانمی نهد بلکه او را به فراز بصیرت، سرفرازی می بخشد. 
اگر در احساس بنشینیم، در ماتم امام به اشک بسنده خواهیم کرد و تولا و تبرای ما از مرحله حرف فراتر نخواهد رفت که امامِ خویش را بستاییم و منصور را، آن یزید مجسم را به لعنی و نفرینی، نامش را دنباله دار کنیم حال آن که امام صادق(ع) را باید پیرو بود. باید پا در راهش داشت که صراط مستقیم همیشه دوران است. با سلوکی چنین است که منصور هزار بار می میرد و تمام می شود و به رغم خواست او، حضرت صادق(ع) هر روز، انوارش دامن گستر می شود و به هر تابش، جهانی را جانی تازه می بخشد و به هر حدیث، تازگی ایمان و مانایی شریعت حق را تضمین می کند. حدیث را هم فقط با احساس نمی توان دریافت که با رفتار باید نهادینه کرد.
 با بصیرت و شناخت است که می توان تولا و تبرا را معنایی تام و تمام بخشید. با بصیرت است که می توان در گذر زمان از تنگناهای مرد افکن و گردنه های هولناک به سلامت عبور کرد و ایمان خود را از زیر باران تیر شبهه و تردید به زیر چتر امن امامت رساند. احساس به معرفت ارتقا یافته می تواند در همیشه زمان ما را در دوراهی حق و باطل از دام تردید ها وارهاند تا خط منصور را خط بزنیم و به صراط مستقیم صادق آل محمد، مومنانه گام بگذاریم و با یقین به پیش رویم که حق این است و حقیقت هم در قال الصادق تبلوری خاص می یابد.روضه شهادت امام باقر را هم باید چنان خواند که نه فقط چشم بگرید که دل هم جلا یابد و در زانوان هم قوت صد چندان جاری شود برای برخاستن. این معنای ایمان است که عقیده قلبی را شهادت زبان تایید و گواهی زبان را عمل به اعضا و جوارح امضا کند. ان شاءا... در فصل شهادت امام صادق، عهد ببندیم منصور های امام کش را با بصیرت و حرکت در مسیر ولایت ناکام بگذاریم که شکرانه نعمت امامت، رفتاری چنین است....