کاش افقِ باورمان بلندتر و کرانه نگاه مان پر وسعت تر بود و باشد بعد این تا چنین تنگ نبینیم و پهلوی هم را به آرنجِ بدبینی و قهر نکوبیم. درک کنیم عظمت مُلک و دین را و بدانیم همان طور که ایرانِ عزیز برای همه ما جا دارد و به توانمان نیاز، انقلاب هم خیمه ای بزرگ دارد و عمودی بلند که برای همه جا دارد، این ها را در جواب عزیزی نوشتم که از هم افزایی صاحبان چند نگاه در یک محفل، به طعنه سخن گفته بود. انگار صاحبان نگاه های متفاوت، نباید کنار هم بنشینند و اگر بر حسب اتفاق به هم رسیدند، اگر مشتی حواله دهان هم نکنند، حداقل باید به اخم، همدیگر را به تیر نگاه بدوزند! تعجب می کنم از این نگاه که متاسفانه در دید برخی افراد می نشیند حال آن که می شود تفاوت ها و اختلاف نظرها را به رسمیت شناخت و در کنار هم نشست و برای هدف های مشترک کوشید. باور کنیم که  تعلق خاطرِ واحد، به ایران و انقلاب، هزاران بار بزرگ تر از تفاوت دیدگاه ها و اختلاف سلیقه هاست. این گونه گونی نگاه و برنامه ها، درجای خود می تواند به فرصتی برای رشد هم تبدیل شود. این را هم به تاکید اضافه کردم که امروز بیش از همیشه باید در کنار هم باشیم به ویژه که «تاجر مرگ» دارد دندان نشان می دهد و چنگ می کشد. اگر هم پنجه اش بگیرد نه تنها اصلاح طلب و اصولگرا برایش فرقی نمی کند که ضد انقلاب هم در کنار انقلابی از او آسیب می بیند چنان که در تحریم همه با مشکل مواجه می شویم. یادمان بماند همه ایرانی هستیم و دشمن یکپارچگی این پهنه پر افتخار را ناخوش دارد ...