سعادت مثل سلامت است. سعادت کسی جا را برای سعادت دیگری تنگ نمی کند که به آن ضریب می دهد. سلامت کسی هم جا را برای سلامت دیگری تنگ نمی کند که به آن می افزاید. اصلا این دو «سین» سعادت و سلامت هرچه فراگیرتر باشند، به نفع همه است. مشکل در فهم ماست که خوشبختی خود را در بدبختی دیگران می بینیم و شوربختانه برای ویرانی خانه دیگران می کوشیم و متوجه نیستیم که خشتی بر خشت گذاشته نمی شود تا برای ما خانه ای شکل بگیرد. فقط انرژی ماست که می سوزد و هدر می رود، بی آن که ساختنی در کار باشد. تلاش انبیا و اولیا این است که ما را به این درک برسانند که سعادت افراد با سعادت دیگران نه تنها تزاحم ندارد که تزاید هم دارد. در یک جامعه خوشبخت، همه احساس بهتری دارند تا جایی که نیمی خوشبخت باشند و نیمی بدبخت. اولیای خدا برای دشمن هم سعادت می خواستند. «سعادت» که در جانی بنشیند، «شقاوت» بیرون می رود. بیماری که برود، سلامت می آید و محور بر مدار حق به حرکت در می آید. این هم یعنی هدایت. هدایتی که هم به اکمال اخلاق می انجامد و هم عدالت را همزاد اندیشه آدمی و همذات خواسته های انسان می کند. این درک البته انسان را به تلاش وامی دارد تا برای سعادت همه بکوشیم چه سعادت خود ما نیز در فراگیری این صفت و سرنوشت پسندیده است. این نگاه می تواند هم ما را به صراط مستقیم آورد و هم آنانی که دستی توانا دارند تا به جای بستن گره در کار کسی، گره های پیشین را بگشایند تا راه نفس برای همه به سلامت باز شود. ان شاءا... .