سال برای مان، تلخ آغاز شد اما باور قرآنی ما  ذیل آیه "ان مع العسر یسرا" تعریف می شود و یقین داریم همزاد این حوادث، شاهد تجلی حدیث های ناب هم خواهیم بود. یکی اش می تواند رفع عطش زمین پس از چندین سال باشد که خود بستر ساز شکوفایی است و دیگری، شکوهی است که در رفتار شیرازی ها رقم خورد و من ترجیح می دهم با عنوان "مکتب شیراز" از آن یاد کنم که درسِ ایثار را تجسمی تازه داد. ما پیشتر ها از دشواری زیستن در شرایط خاص شنیده بودیم که دوز طمع برخی ها را چنان بالا می برد که عیار انسانیت شان را فرومی کاهد اما در شیراز، ماجرا چیز دیگری بود؛ مردم به دنبال مهمانان شهرشان بودند. هم در منازل باز بود و هم روی شیرازی ها به لبخند شکوفا  تا مسافران و کسانی که به خشم سیل گرفتار آمدند، مهربانی را تجربه ای نو و شیرین کنند. در شیراز کسی برای مسیر تا فرودگاه، کرایه میلیونی نتراشید. کسی نان را ده برابر نداد. کسی مسیر دربستی نرفت.شیراز، شرح روشن شعر سعدی علیه الرحمه بود که؛ چو عضوی به درد آورد روزگار
 دگر عضو ها را نماند قرار... شیراز بی قرار شد در درد مهمانانِ خویش و ایران، بی قرار شد برای گلستان و شیراز و مازندران و خوزستان و کرمانشاه و لرستان و ایلام و... برای همه مناطقی که به سیلاب گرفتار آمدند. ایران به یاری فرزندان خویش برخاست تا امروز با اجازه حضرت حافظ، آن چه را درباره شیراز سروده است به همه ایران تعمیم دهیم که؛خوشا "ایران" و وصف بی مثالش / خداوندا نگهدار از زوالش....و بی زوال می ماند وطن وقتی همه در کنار هم، به یاری هم، آستین همت بالا می زنیم. ان شاءا...