پیرمرد روستایی به فکر «رونق تولید» بود و طرحی که از همان زمین محدودش، بهره ببرد و محصول بیشتر به دست آورد. می گفت: از دست ما همین برمی آید. او ادعا نداشت اما به وسعت ایمانش دعا می کرد برای به سرانجام رسیدن این راهبرد. صدق دعایش را هم به تکاپو افتادنش برای رونق یافتن تولیدش گواهی می داد. تولیدی که می‌خواست از دل خاک برویاند و از سرشاخه های درخت به دست آورد و به سهم خود، قدمی هرچند کوچک با هدف کمک به میهن و تحقق سخن رهبرش بردارد. حرف هایش را که شنیدم، دست های چون کویرش را که دیدم، یاد این جمله راهبردی حضرت روح ا... افتادم که در پیام جریان ساز خویش به ملت ایران در سالگرد کشتار خونین مکه، در 29 تیر 1367، تصریح کرده بود که «تنها آن هایی تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند» و حالا در سیمای پیرمرد روستایی، صدق کلام امام را می دیدم و اراده اش را که می خواهد امروز هم در شمار نقش آفرینان تحقق فرمان رهبر انقلاب باشد. در حضور او، دعا کردم که مسئولان و متولیان و آنانی که خود را بیش از همه ولایتمدار می خوانند و به شعار، برمی‌خیزند، به اندازه آن پیرمرد، به تکاپوی عملی همت کنند که تحقق این شعار، عمل می خواهد، عمل! از شعارِ صرف، اگر با شعوری برنامه مند و همتی مومنانه و نگاهی ملی، همراه نشود، کاری ساخته نیست که اگر بود ما در بسیاری از عرصه ها، فرسنگ ها از این جایی که هستیم، جلوتر بودیم.
 بیایید، هر کجا که هستیم، تاجایی که از دست ما برمی‌آید، تلاش کنیم تا "تولید"،به معنای واقعی کلمه" رونق" بگیرد. چنین که شد ، شاهد شکوفایی در عرصه های گوناگون هم خواهیم بود و روزهای حال خوب کن، در تقویم ایران فراوان خواهد شد. حتی اگر سیلاب ها، رمق مان را به تحلیل برده باشد. اگر نگاه آن پیرمرد در دیده ما و به ویژه مسئولان تکثیر شود شاهد طلوع این رونق از مناطق حادثه دیده خواهیم بود. این خود می تواند  ترجمانی از باور قرآنیِ " ان مع العسرِ یسرا" باشد که وعده صادق حضرت خداوند است برای اهل ایمان.