تحلیل روز
تعداد بازدید : 160
پاپ،الکاظمی وامتیاز سیاسی!
نویسنده : دکتر سید رضی عمادی international@khorasannews.com
سفر سه روزه پاپ فرانسیس، رهبر کاتولیکهای جهان به عراق که از جمعه گذشته آغاز شده بود، پایان یافت. با پایان سفر پاپ فرانسیس، ذکر سه نکته اهمیت دارد: نکته نخست این که پاپ فرانسیس قدرت اجرایی با اتخاذ تصمیماتِ دارای ضمانت اجرایی ندارد. بنابراین، از ابتدا قرار نبود سفر پاپ به عراق دستاورد اجرایی داشته باشد بلکه این سفر ابعاد تاریخی و نمادین داشته است. به این دلیل که رهبر کاتولیکهای جهان به یک کشور مسلمان دارای اکثریت جمعیت شیعه سفر و با مرجع عالیقدر شیعیان دیدار و گفت وگو کرد. بنابراین، اگرچه در این سفر بر موضوعاتی نظیر نزدیکی ادیان، منع خشونت، منع تبعیض مذهبی یا مبارزه با تروریسم تأکید شده است، اما این اظهارات بیش از همه بیانگر دغدغه رهبران مذهبی بود و قابلیت اجرا شدن آن به اراده سیاسی دولت عراق و البته شرایط داخلی این کشور بستگی دارد. نکته دوم درباره این سفر، نگاه سیاسی است. صحنه سیاسی عراق به خصوص در زمانه کنونی، شاهد تعارض و واگرایی میان گروههاست و دولت «مصطفی الکاظمی» نیز تحت فشار شدیدی قرار دارد. اگرچه تامین امنیت این سفر تاریخی، کارنامه مثبت دولت الکاظمی است، اما به نظر نمیرسد این سفر برای دولت بغداد و شخص نخست وزیر امتیاز سیاسی خاصی در پی داشته باشد. آن چه وجود دارد، تلاش حامیان دولت برای بهرهبرداری سیاسی از این سفر است. این تلاش سیاسی از سوی دولت محلی اربیل کردستان نیز انجام میشود تا بار دیگر موضع کردها و دولت منطقهای کردستان در افکار عمومی برجسته شود. «محمد امین پنجوینی»، سیاستمدار کرد عراقی، درباره سفر پاپ به اربیل گفت: "سفر پاپ به اربیل انعکاس جهانی گستردهای داشت و او در این سفر، مهمان کردها بود و این بدان معناست که بار دیگر مسئله کردها و حقوق و خواستهای آنان در محافل جهانی مطرح شد." این نوع تحلیل در حالی است که عامل اصلی سفر پاپ فرانسیس به اربیل، وجود جمعیت زیاد مسیحی در منطقه کردستان بود. از آن جایی که پاپ فرانسیس رهبر کاتولیکهای جهان است برای پیگیری امور مسیحیان و همچنین دیدار با مسیحیان به منطقه کردستان سفر کرد. نکته سوم و پایانی این که، اگرچه سفر پاپ به عراق یک سفر نمادین مذهبی بود اما نشان داد صلح، امنیت، کرامت انسانی و مخالفت با خشونت دال مرکزی و مشترک و مورد احترام در همه ادیان است و اگر در بعد اجرایی مشکلات جدی در این باره وجود دارد، مربوط به ضعف و نبود اراده جدی دولتها در داخل کشورها و قدرتهای جهانی است.