جایگاه والای سخاوت در سیره امام هفتم(ع)

امام موسی بن جعفر علیه‌السلام درباره شرایط سخّی و جایگاه سخاوت فرموده‌اند: «اَلسَّخِیُّ اَلْحَسَنُ اَلْخُلُقِ فِی کَنَفِ اَ... لاَ یَتَخَلَّى اَ... عَنْهُ حَتَّى یُدْخِلَهُ اَلْجَنَّةَ وَ مَا بَعَثَ اَ... نَبِیّاً إِلاَّ سَخِیّاً وَ مَا زَالَ أَبِی یُوصِینِی بِالسَّخَاءِ وَ حُسنِ اَلْخُلُقِ حَتَّى مَضَى؛ بخشنده‌ خوش خوی و نیکو طبع، در حمایت و پناه خداست و خداوند او را رها نمی‌کند تا داخل بهشت شود و پروردگار، هیچ انسانی را که سخی نبوده،به پیامبری برنگزیده است و هیچ یک از صالحان بی سخاوت نبوده‌اند و پیوسته پدرم، مرا به سخاوت و حسن خلق سفارش می‌فرمود تا شهید شد.»(الکافی، ج 4، ص 39) «سخاوت»، مترادف با جود و کرم و به معنای دست و دلباز بودن و بذل و بخششی است که رفع کننده مشکلات و گره‌های اقتصادی مردم است. «سخاوت» و «حسن خلق»، دو ارزش مهم از مکارم اخلاقی است. سزاوار است پدران و مادران هم خود اهل سخاوت و حسن خلق باشند و هم فرزندانشان را به سخاوت و حسن خلق سفارش کنند.