رفقا! تصمیم گرفتیم از این به‎بعد تا مدتی، ستون «پی‎وی» رو درباره مغلطه بنویسیم. استفاده از مغلطه، یعنی دلیل‎ آوردن‎های اشتباه و دورازمنطقی که به نتایج نادرست منجر میشن، روش فراگیریه برای پیروز شدن در بحث. شناخت انواع مغلطه هم بهمون کمک می‎کنه خودمون بهشون متوسل نشیم و هم کمک می‎کنه تحت تأثیر استدلال‎های نادرست دیگران قرار نگیریم. یکی از رایج‎ترین اشتباه‎های منطقی، مغلطه «اقتداره» که تشخیص اش هم خیلی راحته. کافیه دربرابر شنیدن حرف‎ها و ادعاهای مختلف از خودمون بپرسیم منبع اون گفته‎ها، در زمینه‎ای که اظهارنظر کرده، تخصصی داره یا نه. نکته ظریفی که کارمون رو دربرابر مغلطه اقتدار سخت می‎کنه، «سرایت نظرهای کارشناسیه». یعنی وقتی کسی که توی زمینه به‎خصوصی صلاحیت داره، درباره دیگر موضوعات هم اظهارنظر می‎کنه و ما مغلوب نظرش میشیم چون اون رو آدمِ مطلعی می‎دونیم. حتما اون جمله معروف منسوب به انیشتین رو شنیدین که «ما فقط از 10درصد قابلیت مغزمون استفاده می‎کنیم». خب انیشتین، فیزیک‎دان بزرگ و آدم باهوشی بوده اما درباره مغز و قابلیت‎هاش و میزان استفاده آدم‎ها از اون، چیز بیشتری از من و شما نمی‎دونسته؛ پس صرف‎نظر از این‎که این جمله واقعیت داره یا نه، موقع شنیدنش نباید هیجان‎زده بشیم و به‎عنوان یه واقعیت روش حساب کنیم. (سلسله‎مطالب شناخت مغلطه‎ها رو به کمک کتاب «مغلطه؛ راهنمای درست اندیشیدن» می‎نویسم)

 

تا حالا شده به‎خاطر نداشتنِ استعدادی مشخص، خودت را سرزنش کنی؟ یا مثلا دیگران، مهارت نداشتنت در کاری را به رخت بکشند و مسخره‎ات کنند؟ فکر کنم این چیزها برای همه‎مان پیش آمده‎است اما چرا؟ آدمِ همه‎‎فن‎حریف مگر وجود دارد؟ مگر ما روباتیم که دستورالعمل‎های مختلف روی‎مان نصب کرده‎باشند تا از پسِ هر کاری بربیاییم؟ در «دورهمی» این هفته، میزبان سه دوست نوجوان بودیم و درباره همین چیزها گپ زدیم. «سوفیا مستوفی»، «زینب مهتابی» و «پرنیان حسن‎پور» 11ساله، از استعدادهای‎ بارز و مخفی‎شان گفتند و بی‎خجالت درباره ضعف‎های‎شان حرف زدند؛ درباره این صحبت کردند که دیگران هم توانایی‎هایی دارند که ممکن است ما از آن‎ها بی‎بهره باشیم و به نتایج جالبی رسیدند. خلاصه جلسه خیلی خوبی بود و کمک کرد خودمان را بهتر بشناسیم.  

   خوش خطِ بی استعداد در نقاشی

پرنیان، که وسط ایستاده و نخودی خندیده، حسابی به قوت و ضعف‎هایش فکر کرده‎است. او خودش را این‎طوری معرفی می‎کند: «من ژیمناستیک بلدم و طناب‎زدن و حلقه‎بازی‎ام عالی است. توی علوم هم خیلی موفقم و هر سوالی ازم بکنند، جوابش را می‎دانم. توانایی مخفی ندارم و همه من را به استعدادهای ورزشی‎ام می‎شناسند. درعوض انشا نوشتن ام تعریفی ندارد. نمی‎توانم یک متن خوب بنویسم. هی می‎نویسم، هی دور می‎اندازم. کلی تمرین می‎کنم و به خودم سخت می‎گیرم». پرنیان از آن‎هایی است که ناامیدی توی کارشان نیست. ازش می‎پرسم درباره برتری دیگران در بعضی کارها و مهارت‎ها چه احساسی دارد. می‎گوید: «کمی حسودی می‎کنم. دلم می‎خواهد من هم آن کارها را یاد بگیرم و اگر دوستم توانایی‎اش را به من یاد ندهد، از دستش دلخور می‎شوم؛ اما بی‎خیال نمی‎شوم. سعی می‎کنم تنهایی از پس آن بربیایم. کلا دوست دارم مستقل باشم. مثلا اگر معلم خوش‎نویسی داشته‎باشم، اصول اولیه کار را ازش یاد می‎گیرم و بعد تنهایی ادامه می‎دهم تا اگر یک روز به مرحله بالاتری از معلم ام رسیدم، به خودم افتخار کنم. این‎طوری دلیلی هم ندارد که او از دستم ناراحت شود». 

   اسم: سه‎کنج

   حجم: 12مگابایت

این هفته، یک پیشنهاد تازه و متفاوت برای‎تان داریم؛ اپلیکیشن «سه‎کنج» که درواقع یک شبکه اجتماعی طراحی داخلی است.

 چه از دیزاین و طراحی سردربیاورید چه فقط به آن علاقه‎مند باشید، سه‎کنج می‎تواند سرگرم‎تان کند؛ البته در آن می‎توانید ذوق و سلیقه‎تان را هم محک بزنید و با دیگران به اشتراک بگذاریدش. در این اپ، چندین فضای خالی مثل نشیمن، آشپزخانه و کافی‎شاپ وجود دارد؛ به‎علاوه همه وسایلی که برای چیدمان و پر کردن این فضاها نیاز دارید، یعنی فرش و صندلی و پرده. شما، فضاهای بی‎روح و سفید را با وسایل واقعی طراحی می‎کنید، نتیجه کارتان را نمایش می‎دهید و در مسابقه‎های طراحی اپلیکیشن شرکت می‎کنید. اگر می‎خواهید بدانید در طراحی داخلی، چند مرده حلاجید یا اگر دوست‎ دارید اطلاعاتی در این زمینه به دست بیاورید، سه‎کنج برای هر دو سیستم عامل اندروید و آی‎او‎اس، قابل دانلود است. 

 

ایده و اجرا:

گامی برای نجات کره زمین

 

بهمن‌ماه امسال با پدیده «ابرماه‌ خونین» آغاز شد. این پدیده تلفیقی از ماه‌گرفتگی کامل و اَبرماه است. وقتی زمین دقیقا بین خورشید و ماه قرار می‌گیرد، به‌طوری‌که خورشید پشت زمین و ماه در سایه زمین باشد، ماه‌گرفتگی کامل رخ می‌دهد. در این وضعیت جو زمین قسمتی از نور خورشید را به سطح ماه بازتاب می‌کند و هاله‌ای قرمز رنگ دور زمین حلقه می‌زند؛ با رسیدن این نور به ماه، ناظر زمینی آن را به رنگ قرمز می‌بیند. اگر ماه هنگام وقوع این رخداد در مسیر چرخش اش به نزدیک‌ترین فاصله با زمین برسد، بزرگ‌تر از حد معمول دیده می‌شود و به آن اَبرماه می‌گویند. مردمان جهان باستان اغلب علت این رخداد را نمی‌دانستند، به همین دلیل آن را شوم قلمداد می‌کردند. وقتی «کریستف کلمب» در سال 1504 میلادی به جزیره «جامائیکا» رسید، از بی‌اطلاعی بومیان به نفع خود استفاده کرد. او بر اساس تقویم نجومی می‌دانست به‎زودی ماه قرمز می‌شود.  وقتی بومیان منطقه در پیدا کردن غذا به او کمک نکردند، کلمب به آن‌ها گفت: «خداوند خشم خود را با سرخ کردن رنگ ماه به شما نشان خواهد داد».

منبع:وب سایت  بیگ بنگ

 

علیرضا 12ساله 

میگه: «من هر موقع ناراحت میشم، با دوست‎ها و خانواده‎ام صحبت می‌کنم. حرف زدن درباره چیزهای ناراحت‎کننده، کمک می‎کنه ازشون بگذرم و حالم خوب بشه».