دکترسید رضی عمادی -یک سال پس از مصوبه پارلمان، نظامیان آمریکایی همچنان درعراق حضور دارند،به نظر میرسد مهمترین عامل در این خصوص، نبود اجماع میان گروههای عراقی است. اگرچه پارلمان عراق طرح خروج نظامیان آمریکایی را تصویب کرد اما اغلب گروههای اهل سنت و کرد و برخی ائتلافهای شیعی با این طرح مخالف هستند و جلسه رأیگیری پارلمان در روز 5 ژانویه 2020 را تحریم کردند. عامل مهم دیگر، نبود اراده جدی نزد دولت عراق برای پیگیری مصوبه پارلمان این کشور است. مصطفی الکاظمی با حمایت گروههایی از هر سه طیف شیعی، اهل سنت و کرد عراق به عنوان نخستوزیر، موفق به کسب رأی اعتماد از پارلمان شد. بخشی از این گروههای عراقی به طورمستقیم به آمریکا وابسته هستند و حمایت آمریکا را با خود دارند.از سوی دیگر، عراق کشوری تحت اشغال آمریکاست و 14 پایگاه نظامی در عراق دارد که البته 4 پایگاه را در سال 2020 و پس از مصوبه پارلمان تخلیه کرد. بنابراین، میتوان گفت نه تنها دولت بغداد استقلال لازم را برای اخراج نظامیان آمریکایی ندارد بلکه شخصِ نخستوزیر نیز حمایت آمریکا را برای تداوم بقای خود در قدرت لازم میداند.عامل مهم دیگر این است که عراق با آمریکا توافقنامه امنیتی در سالهای 2008 و 2014 امضا کرد. مطابق این توافق، آمریکا در عراق پایگاههای نظامی تأسیس کرد.دولت آمریکا برای خارج کردن نظامیان خود از عراق، خواستار پرداخت هزینههایی است که برای ساخت این پایگاهها صرف شده اما دولت بغداد به لحاظ مادی در شرایطی نیست که بتواند خسارتهای ادعایی آمریکا را پرداخت کند.مجموع این شرایط، سبب شد با گذشت یک سال از مصوبه پارلمان عراق برای خروج نظامیان آمریکایی، اقدام جدی در این خصوص انجام نشود اما واقعیت این است که وضعیت امروز نظامیان آمریکایی در عراق قابل مقایسه با پیش از مصوبه 5 ژانویه 2020 پارلمان عراق نیست.امنیت نظامیان آمریکایی در عراق به شدت کاهش یافته است، به نحوی که آمریکا مجبور شد شماری از پایگاههای کوچک خود را تخلیه و نظامیان خود را در پایگاههای بزرگتر مستقر کند. از این رو، به نظر میرسد با وجود دلایل ذکر شده فوق، فرایند خروج نظامیان آمریکایی از عراق، «زمانبر، اما درنهایت قابل تحقق» باشد.