![](/Resource/images/titrbullet.png)
یادداشت روز
تعداد بازدید : 80
علی(ع) «جان پیامبر» است و «امیرمومنان»
نویسنده : کورش شجاعی shojaee@khorasannews.com
و خداوند مولودی را در خانه کعبه به عالم هستی هدیه کرد تا او در نوجوانی و آن گاه که حضرت ختمی مرتبت به رسالت رسید اولین گرونده و ایمان آورنده به دین خاتم باشد، حضرت علی اعلی جلّ جلاله او را «علی» نامبردار فرمود تا نام و یادش تجلی نام و یاد حق تعالی باشد. زاده فاطمه بنت اسد و ابوطالب «دم» ی را به شرک و کفر به «بازدم» نرساند.
وجود پربرکتش در دامن بهترین خلق خدا پیامبر اعظم حضرت محمد مصطفی بالید و نفس به نفس حضرتش معطر کرد و هر آن ایمان در دل مصفا و سُویدای وجودش بیشتر رسوخ می کرد، قلبش به قلب رسول می تپید و جانش به جان حبیب خدا بسته بود، شاگرد و «مُرید» واقعی و تام و تمام عیار نبی اکرم بود گام در جای گام رسول اعظم می گذاشت و قدمی بر حضرتش سبقت نگرفت و با این که «امیرکلام» بود هیچ گاه حتی در گفتار از «مهبط وحی» آن «سید رُسُل» و سالار انبیا پیشی نگرفت.
آن قدر در ایمان و وفاداری راسخ بود که حضرت خاتم نسبت علی(ع) را با خودش همانند نسبت هارون به موسی دانست الا این که بعد از وجود اقدس پیامبر اعظم، رسولی نخواهد آمد.
پیامبر عظیم الشأن، علی(ع) را در شهر علم نبوی خویش معرفی فرمود.
مولود کعبه به گاه هر خطری جانفدای حبیب خدا بود چه در «لیلۀ المبیت» چه در «اُحد» و آن جا که در اوج خطر همه فرار را برقرار ترجیح دادند اما علی(ع) در اوج ایمان و فتوت و وفاداری با تمام وجود از جان پیامبر محافظت کرد و سروش آسمانی لافتی الا علی لاسیف الا ذوالفقار در فضای عرش طنین افکن شد.
قدر و منزلت علی(ع) در پیشگاه حبیب خدا نه فقط در حدیث «دار» و «منزلت» و ... بلکه آن جا که در غزوه خندق، ضربت علی(ع) را افضل از عبادت جن و انس تا روز قیامت دانست از منزلت و جایگاه بی نظیر و بی بدیل پرورده دامن رسول و وصی بر حق ایشان نزد خدا و رسول حکایت می کند.
چه گرانمایه وجودی است وجود علی مرتضی که خداوند حکیم، «امیرمومنان»اش لقب داد و تنها او اجازه یافت در خانه کعبه بر فراز شانه رسول درآید و بت ها را به زیراندازد، همان فاتح خیبر و به زمین زننده قدر قدرت های کافر، او که وجودش سرشار از ایمان و اخلاص و زهد و «ورع»، علم و سخاوت و تجسم عدالت بود.
آن بی همانند مجاهد فی سبیل ا... با آن قدرت خدایی و صولت حیدری در میدان مبارزه با خصم چه رحیم و نازک دل بود در کنار خانواده شهیدان و ایتام و با این همه مهرورزی و ایثار و جان فدایی، باز رو به آتش تنور می کرد و اشک می ریخت و بر خود نهیب می زد که ای علی ...!
خدایا امیرمومنان را چنان مقام و جایگاهی بخشیدی که در شب معراج رسول ختمی مرتبت با «صوت علی» با حبیبت سخن گفتی و دلیل آن را چنین فرمودی که ای حبیبم بر دل تو نظر انداختم و دیدم از علی عزیزتر در قلب تو کسی نیست پس با صوت او با تو سخن کردم.
خدایا علی(ع) را چه جایگاهی است که حضرت مصطفی آن اشرف انبیا فرمود: علی را جز خدا و من کسی نشناخت.
همان علی(ع) که تنها «کُفو» منصوره دو عالم صدیقه طاهره فاطمه زهرا آن پاره تن رسول خدا بود.
همان که به فرموده پیامبر(ص) ذکر نام و یادش عبادت است و شیعیانش فائز و رستگار.
همان علی(ع) که ملائک از جلسه ذکر مناقبش عطر خاص به سوی عرش می برند.
همان علی(ع) که در رکوع نماز، انگشتری به سائل می بخشد و افطار سه روز پی در پی روزه نذری خود و خانواده اش را به صریح قرآن به یتیم و مسکین و امیر می بخشد و با آب افطار می کنند.
و همان علی(ع) که به تصریح قرآن کریم در آیه مباهله، جان پیامبر است.
همان علی(ع) که ساقی کوثر و قسیم نار و جنت و مِهر و مودت و ولایتش،مُهر و امضا و مصدق ایمان و بهشت و رضوان الهی است.
خدایا ما را قدرشناس و قدردان امیرمومنان علی بن ابی طالب و در زمره موالیان و محبان و شیعیان حضرتش قرار بده.
همان علی(ع) که پیامبر اعظم، او را در کنار خود پدر امت خواند و امامت و ولایتش را به فرمان خدا در غدیرخم ابلاغ کرد تا دین خدا به اکمال رسد و رسالت کامل شود همان علی(ع) که با تمام این درجات و مقامات و منزلت خدادادی یک دنیا «مظلومیت» را بر دوش کشید آن چنان که حتی مزار مطهرش تا صدسال مخفی ماند.
خداوند عالمیان را به عدد قطرات باران شاکریم که جان و دل و قلم و بیانمان را به یاد و محبت و مودت علی(ع) و اولاد علی(ع) مزین فرمود.