آنکارا یک بار دیگر از آمادگی دوباره دولت ترکیه برای از سرگیری مذاکرات با ایران و روسیه با هدف عادی سازی رابطه با سوریه خبر داد.«یاشار گولر» وزیر دفاع ترکیه گفته است: آنکارا آماده از سرگیری مذاکرات میان وزرای دفاع ترکیه، روسیه، ایران و سوریه است. این عضو کابینه رجب طیب اردوغان همچنین افزود: دولت اردوغان همیشه آماده گفت ‌و گو و نشستن پای میز مذاکره است. مطالبات طرف سوری چیزی نیست که بتوان بلافاصله پذیرفت.این نخستین بار نیست که یک مقام دولت آنکارا در خصوص مذاکره درباره روابط ترکیه و سوریه از ایران و روسیه درخواست مذاکره می کند، بلکه برای بار چندم است که یک مقام کابینه دولت آنکارا برای مذاکره درباره روابط ترکیه و سوریه اظهارنظر می کند. پیش از این، درباره حل اختلافات ترکیه و سوریه و حرکت دو طرف به سمت عادی سازی روابط آنکارا با دمشق، مذاکرات مثبتی برگزار شد. اما دولت اردوغان هر بار مذاکرات درباره عادی سازی روابط را به تعویق انداخته است.کارشناسان محافل سیاسی مستقل، درخواست دولت ترکیه برای مذاکره با ایران و روسیه درباره سوریه را تلاش دیگر مقام های دولت آنکارا به منظور دریافت امتیاز از دو کشور ضامن امنیت بخش های مهمی از غرب آسیا قلمداد می کنند. بدیهی است که این امتیاز به معنای گروکشی از اشغال سوریه توسط نظامیان ترکیه است. اما واقعیت این است که ترکیه چاره ای ندارد جز این که به اشغال سوریه پایان دهد. زیرا اشغال اراضی سوریه به صدها میلیون دلار در سال نیاز دارد و در شرایط بحران اقتصادی فعلی، دولت اردوغان امکان تامین این هزینه ها را ندارد. البته در این زمینه کمک های برخی از دولت های عربی به ترکیه برای ادامه اشغال سوریه را نباید نادیده گرفت.به هر حال، چنین به نظر می رسد که مقام های دولت آنکارا تلاش می کنند از هر بهانه ای حتی خروج اجباری از اراضی سوریه، از ایران و روسیه امتیازات مدنظر خود را دریافت کنند. 

 گروه بین‌الملل- این روزها قفقاز، آسیای مرکزی و قره‌باغ تبدیل به واژگان کلیدی و کانون‌های جغرافیایی جنجالی در حوزه روابط بین‌الملل شده و بسیاری از تحلیل‌گران مسائل ژئوپلیتیک معتقدند که منازعه آذربایجان و ارمنستان را نباید صرفا در قالب یک معادله دووجهی تجزیه و تحلیل کرد. منازعه مذکور را باید در دل یک منظومه گسترده، نامرئی و در عین حال محسوس ارزیابی کرد که ساخته و پرداخته دست بازیگرانی است که زیست خود در منطقه قفقاز و آسیای میانه را در گرو خلق، استمرار و تثبیت بحران‌های عمیق جغرافیایی و راهبردی در این حوزه می‌دانند.رژیم صهیونیستی در قبال منطقه قفقاز، از راهبرد «هم جنگ هم صلح» عبور کرده و مشخصا بر راهبرد «جنگ و منازعه دایمی» متمرکز شده است.آمریکا نیز به عنوان اصلی‌ترین حامی خلق بحران‌های دایمی در حوزه پیرامونی روسیه، گرچه موافق این راهبرد پرهزینه است اما نسبت به صهیونیست‌ها با خطرپذیری کمتری در این مسیر حرکت می‌کند.برخی تعارضات تاکتیکی شکل گرفته میان تل‌آویو و واشنگتن در قفقاز به ویژه در خصوص چگونگی و شیوه حمایت از باکو و ایروان، نشئت گرفته از همین مسئله است.دغدغه ای   که اما تل‌آویو و واشنگتن درباره آن اشتراک نظر مطلق دارند، مربوط به بر هم زدن ساختار 3+3 در قفقاز است.این دو بازیگر مداخله‌گر و جنگ‌طلب بیرونی به همراه فرانسه و انگلیس، معتقدند چینش میز مذاکرات صلح قفقاز با حضور شش کشور ایران، آذربایجان، ارمنستان، روسیه، گرجستان و ترکیه می‌تواند منجر به تحقق صلحی پایدار و در نهایت، مسدودسازی مسیر مداخله‌گری بازیگران غربی-صهیونیستی در معادلات آسیای مرکزی شود.از این رو آمریکا و رژیم صهیونیستی که زیست خود در قفقاز را تنها در سایه بحران و منازعه دنبال می‌کنند، می‌کوشند به هر شکل ممکن مانع از تحقق این امر شوند.از همین رو و با توجه به این که بیشترین سلاح‌های مورد استفاده جمهوری آذربایجان، ساخت اسرائیل است، تل‌آویو به باکو گوشزد کرده است که در ترسیم حدود و ثغور جنگ و صلح در قفقاز باید در جایگاه متغیری وابسته به تل‌آویو ایفای نقش کند.اصرار باکو بر تنظیم قراردادهای جدید به‌منظور تامین تسلیحات بیشتر به‌ویژه موشک‌های زمین‌به‌زمین، پهپاد و سایر موشک‌های حامل کلاهک‌های سنگین، منجر به تشدید این مطالبه‌گری از سوی صهیونیست‌ها شده است.رمزگشایی از چنین اقداماتی البته چندان دشوار نیست، چرا که تل‌آویو حاضر است هر امتیازی به باکو یا حتی در صورت لزوم به ایروان بدهد تا اصل بحران و تنش در قفقاز به قوت خود باقی بماند. واشنگتن نیز در این مسیر به صورت کلی همگام و همراه با تل‌آویو حرکت می‌کند و مخرج مشترک راهبردی بازی آن ها در قفقاز با وجود برخی اختلافات تاکتیکی، یکسان است.در چنین شرایطی اتکا به ساختار 3+3 و ترغیب آذربایجان و ارمنستان به فاصله‌گیری از راهبرد القایی و تحمیلی صهیونیست‌ها، مهم‌ترین پیش‌شرط تحقق نوعی صلح و همکاری پایدار و فرصت‌ساز در قفقاز محسوب می‌شود.با این تفاسیر؛ اگر هدف اصلی اسرائیل از ایفای نقش فعال در این منطقه را مواجهه موثرتر با ایران بدانیم، راهبرد مشترک تل‌آویو-واشنگتن در این خصوص را باید همان راهبرد «جنگ در منطقه خاکستری» دانست که پیشتر در پاییز سال 99 نیز از سوی اندیشکده «بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها» (طراح پروژه فشار حداکثری) به دولت «دونالد ترامپ» توصیه شده بود.در آن زمان، «برندا شیفر» استاد دانشگاه حیفا و مدیر بخش انرژی این بنیاد (FDD) در توصیه‌نامه‌ای به «مایک پمپئو» وزیر خارجه وقت آمریکا گفته بود؛ چون ایران خواهان درگیری در قفقاز نیست و مناسبات خوبی با طرفین درگیری دارد، باید شرایط را به یک بازی باخت-باخت برای تهران تغییر داد تا اولا توان میانجی‌گری نداشته باشد و ثانیا با هر اقدام یا اعلام موضعی، دستِ‌کم یکی از دو حوزه تحت نفوذ خود را از دست بدهد.