110 سال پیش در چنین روزی، 24 تیرماه سال 1289، ساعتی پس از غروب، چهار مرد نقاب‌پوش درِ خانه آیت‌ا... سیدعبدا... بهبهانی، مجتهد مشهور تهران و از علمای بزرگ حامی مشروطه را کوبیدند. خادم خانه، در را گشود. مهاجمان او را به یک طرف پرت کردند و به سرعت خود را به داخل حیاط رساندند و سیدعبدا... بهبهانی را به گلوله بستند و گریختند. آیت‌ا... در همان لحظات ابتدایی پس از ترور، درگذشت. این رویداد، شوک عظیمی برای همه ایران بود. حدود یک‌سال قبل، مشروطه‌خواهان توانسته بودند تهران را فتح کنند و به عمر استبداد صغیر خاتمه دهند و حالا بعد از این مدت کوتاه، جناح تندرو که تاب تحمل گرایش‌های مذهبی و میانه‌روی‌های امثال سیدعبدا... بهبهانی را نداشت، کمر به قتل و حذف آن‌ها بسته‌بود. کسروی در کتاب «تاریخ مشروطه ایران»، این جنایت را کار باند حیدرخان عمواوغلی و با آمریت سیدحسن تقی‌‌زاده می‌داند. یک‌سال بعد از واقعه ترور مجتهد پایتخت، آخوند خراسانی، مرجع بزرگ شیعه و حامی مشروطه نیز، هنگام ورود به ایران، در کرمانشاه به طرز مشکوکی درگذشت؛ بسیاری از مورخان معتقدند که این اقدام نیز، بی‌ارتباط با مشی تروریستی مشروطه‌خواهان تندرو نیست. درپیش‌گرفتن سیاست ترور علمای مشروطه‌خواه، آن هم درست یک‌سال بعد از شهادت شیخ فضل‌ا... نوری و با نقش فعال یک جریان واحد، نشان می‌دهد که مشروطه‌خواهان تندرو، به علمای حامی مشروطه، به عنوان یک ابزار برای گذار از دوران پرتنش صدر مشروطیت می‌نگریستند و در واقع، بعد از فتح تهران و تشکیل مجلس شورای ملی و آغاز نقش پررنگ علما در خانه ملت، تاریخ مصرف آن را پایان یافته می‌پنداشتند. نفوذ زیاد روحانیان در میان مردم ایران که دین در زندگی آن‎ها نقش اصلی و اساسی را ایفا می‌کرد، مشروطه‌خواهان تندرویی مانند سیدحسن تقی‌زاده را وامی‌داشت با احتیاط عمل کنند تا تقابل آشکار آن‌ها با علما، واکنش عمومی مردم را به این جریان، در پی نداشته باشد.

جواد نوائیان رودسری – «می‌دانم که مرگ من نزدیک است. امروز آخرین لحظات زندگی‌ام را سپری می‌کنم. اما آگاه باشید؛ اگر من توسط روستاییان و کولی‌ها و هم‌قطارانم به قتل رسیدم، هیچ خطری شما و مردم روسیه را تهدید نمی‌کند، اما اگر من توسط یکی از افراد دربار یا بستگان شما به قتل رسیدم، بدانید که شما، خانواده‌تان و کل درباریان، بیش از دو سال زنده نخواهید ماند و به دست مردم روسیه کشته خواهید شد.» این‌ها آخرین کلماتی است که گریگوری راسپوتین، رازآلودترین مرد تاریخ روسیه، خطاب به ملکه الکساندرا همسر آخرین تزار روسیه، به رشته تحریر درآورد. مشهور است که هنوز نسخه اصلی این نوشته، در موزه سن‌پترزبورگ نگهداری می‌شود.
شب رازآلود خانه «یوسپوف»
راسپوتین به طرز شگفت‌آوری درست پیش‌بینی کرده‌بود؛ فلیکس یوسپوف از نزدیکان ملکه، گریگوری را هدف گلوله قرار داد. فلیکس و هم‌فکرانش که راسپوتین را بلای بزرگ روسیه می‌دانستند، او را به بهانه دیدار همسر فلیکس، کاری که مورد علاقه راسپوتین بود، شامگاه روز 30 دسامبر 1916 (9 دی 1295)، به خانه یوسپوف کشاندند؛ به زیرزمین بردند و او را که همیشه در نوشیدن شراب افراط می‌کرد، با پیمانه‌های پیاپی و پُر از سم سیانور، لبریز کردند. به راسپوتین شیرینی آغشته به سیانور خوراندند؛ آن هم در تعداد زیاد! اما او نمی‌خواست بمیرد و دایم وراجی می‌کرد! گویی سم سیانور بر او کارگر نبود! کاسه صبر یوسپوف لبریز شد؛ پنج‌تیر روسی خود را از زیر بغلش بیرون کشید و چهار گلوله به قلب ابلیسِ قدیس‌نما شلیک کرد؛ دوستان فلیکس به داخل اتاق دویدند؛ یکی از آن‌ها که پزشک بود، راسپوتین را معاینه کرد؛ او مرده بود و نبض نداشت. آن‌ها مشغول مذاکره درباره چگونگی انتقال جسد به بیرون بودند که ناگهان مُرده، نعره‌ای کشید و برخاست و با سرعت به طرف درِ اتاق دوید؛ آن را گشود و از پله‌ها بالا رفت. فلیکس و دوستانش وحشت‌زده در پی او دویدند؛ مقابل درِ ورودی ساختمان، دوباره پنج گلوله دیگر به بدن راسپوتین شلیک شد و او دوباره بر زمین افتاد؛ اما فوراً برخاست، در را باز کرد و در طول خیابان، با سرعت عجیبی می ‌دوید. ضاربان او را تا نزدیک رودخانه تعقیب کردند و سپس، با شلیک گلوله‌های متعدد، موفق شدند راسپوتین را بکشند و بعد جسد او را به داخل رودخانه بیندازد. به این ترتیب، راسپوتین مُرد!
دائم‌الخمری که جادو می‌دانست
گریگوری راسپوتین در 21 ژانویه 1869(دوم بهمن 1247) در سیبری به دنیا آمد؛ او هیچ تحصیلاتی نداشت، اما مدعی بود نیروهای فراطبیعی دارد و البته خیلی هم بیراه نمی‌گفت! هنگامی که آلکسی تنها پسر نیکلای دوم، آخرین تزار روسیه، از بیماری هموفیلی مُشرف به مرگ بود و پزشکان نمی‌توانستند او را مداوا کنند، راسپوتین که پیش از آن با رفتارش یکی از کشیش‌های درباری را فریفته بود، با وساطت وی نزد آلکسی آمد و خونریزی کشنده او را با خواندن چند وِرد، درمان کرد! این واقعیتی است که حتی منابع تاریخی روسیه نیز، دلیلی برای کتمان آن نمی‌بینند. راسپوتین یک دائم‌الخمر و هوسران افراطی بود، اما ادعا می‌کرد که قدیسین او را لمس کرده‌اند! مدعی بود با همین نیرو می‌تواند بیماری آلکسی را خوب کند و البته، بیماری‌های متعدد و متنوع روحی و جسمی بانوان بیکار درباری را. باور بسیاری از مردم این بود که راسپوتین، قدرت هیپنوتیزم بالایی دارد و از این راه هم هموفیلی را درمان کرده و هم دل زنان درباری را به دست آورده‌است؛ آن‌قدر که برایش می‌میرند و حتی جشن تولد برگزار می‌کنند! اما واقعیت این است که نباید عنصر جهالت و غرور بیش از حد را در تسلیم افکار درباریان تزار و خود او به راسپوتین، دست‌کم بگیریم.
نقشه انگلیسی
راسپوتین پس از درمان ولیعهد تزار، از هیچ، به همه چیز رسید؛ خانه‌ای مجلل در سن‌پترزبورگ با خط تلفن ویژه که تازه در روسیه راه افتاده بود، در اختیارش قرار گرفت. او به تمام خانم‌های اشرافی وقت ملاقات می‌داد و آن‌ها در برابر خدماتی که گمان می‌کردند دریافت می‌کنند، مبالغ معتنابهی پول و جواهر به وی می‌دادند. کار به جایی رسید که تزار حتی برای امور جنگی هم به مشاوره با راسپوتین پرداخت. رفتارهای عجیب و غیراخلاقی وی، کلیسای ارتدکس روسیه را واداشت که راسپوتین را مردی بی‌دین و شیطان‌زده معرفی کند. بااین‌حال، کار پیشگویی راسپوتین درباره جنگ، چندان درست از آب در نیامد؛ او دقیقاً دستورهایی می‌داد که سربازان روسیه را به هلاکت قطعی می‌انداخت. ژنرال‌ها از دست راسپوتین عاصی شده‌بودند و نصایح آن‌ها هم به خرج تزار نمی‌رفت. روس‌ها معتقد بودند راسپوتین با سرویس‌های اطلاعاتی آلمان‌ها در ارتباط است؛ در جنگ جهانی اول(1918 - 1914)، روسیه در کنار انگلیس و فرانسه با آلمان و اتریش می‌جنگید. به همین دلیل، برخی منابع تاریخی از دست داشتن انگلیسی‌ها در قتل راسپوتین حکایت می‌کنند و «اسوالد رینر»، دیپلمات انگلیسی را در ترور راسپوتین دخیل می‌دانند؛ تعدادی از مورخان می‌گویند که گلوله شلیک شده به جمجمه راسپوتین که احتمالا تیر خلاص بوده‌، از اسلحه رینر شلیک شده‌است؛ ادعایی که البته چندان دور از ذهن نیست، اما دولت بریتانیا، با گذشت بیش از 104 سال از مرگ راسپوتین، زیر بار این اتهام نمی‌رود.
 

آبراهام لینکلن در تاریخ آمریکا یک شخصیت مشهور است؛ رئیس جمهوری که ظاهراً فرمان آزادی بردگان را صادر کرد و آمریکا را به جنگ داخلی سهمگینی کشاند و درنهایت هم، به دست یکی از اهالی جنوب، به قتل رسید. بااین‌حال، لینکلن پرونده پزشکی عجیب و غریبی دارد که به اعتقاد مورخان، با فراز و نشیب‌های سیاسی زندگی‌اش هم بی‌ارتباط نیست. لینکلن به شدت از بیماری افسردگی رنج می‌برد. به نظر می‌رسد این بیماری در خانواده وی ارثی بوده باشد؛ اما لینکلن به دلیل ناکامی‌های متعدد در زندگی، به سطح بحرانی‌تری از افسردگی نسبت به خانواده‌اش رسیده بود. او راحت نمی‌خوابید؛ گاهی بلند با خودش حرف می‌زد؛ به سرعت تغییر حالت می‌داد و بیشتر روز را بدون آن‌که حرفی بزند، به گوشه‌ای خیره می‌ماند. لینکلن در خانواده فقیری به دنیا آمده بود که نمی‌توانستند هزینه زندگی بهتر را برای وی بپردازند. او کوشید تا در جوانی، شانس خود را در تجارت امتحان کند و از آن وضعیت وخیم بگریزد، اما مسئله افسردگی و نداشتن توانایی برقراری ارتباط مناسب کلامی با دیگران، کارش را خراب کرد. وی دوبار در 31 و 34 سالگی ورشکست شد و متعاقب آن در انتخابات مجلس هم شکست سنگینی خورد. همین مسئله باعث شد که در 36 سالگی، دچار فروپاشی عصبی شود و او را در یک بیمارستان بستری کنند. لینکلن وارد سیاست شد، اما تا پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری، نتوانست در هیچ تورنمنت انتخاباتی پیروز شود! این‌که مشهورترین رئیس‌جمهور آمریکا، با حمایت چه کسانی توانست پیروز آخرین بازی انتخاباتی خودش باشد، موضوعی است که باید درباره آن بیشتر تحقیق کرد. برخی از مورخان معتقدند که لینکلن، با توجه به وضعیت روحی و روانی‌اش، نمی‌توانست برنامه مدونی در فعالیت‌های سیاسی و نیز اداره کشور داشته باشد.