ماری دوسکی:
پایان دیپلماسی!
توهین، خشونت و تهدید؛ این تمام آن چیزی است که ترامپ علیه ترزا می، نخست وزیر انگلیس طی سه روز سفر به این کشور نشان داد اما در عمق این گفتمان چه چیزی نهفته است؟ ترامپ گفت وگویی جنجالی را با روزنامه «سان» انجام داد، مصاحبه ای که قرار بود تنها 10 دقیقه وقت رئیس جمهوری آمریکا را بگیرد اما این گفت وگو 28 دقیقه طول کشید. خبرنگار سان شاید خوش شانس ترین فرد در فضای سیاسی روابط انگلیس و آمریکا باشد، چرا که او توانسته جملات آتشینی را علیه دولت ترزا می از لابه لای صحبت های ترامپ استخراج کند؛ «توافق تجاری میان آمریکا و انگلیس در کار نخواهد بود»، «سیاست های خروج از اتحادیه اروپایی می قابل قبول نیست» و جملات دیگری از این قبیل. اما در فضای رسمی ترامپ عکس این رفتار را از خود نشان داد؛ تلاش کرد می را نخست وزیری قدرتمند معرفی کند و در عین حال گفت قصدی برای دخالت در امور داخلی انگلیس نداشته است. برگ های دفترچه خاطرات سفر ترامپ اما یکی پس از دیگری ورق می خورد تا جایی که رئیس جمهور آمریکا گفت: من فکر می کنم آن چه مردم انگلیس برای خروج از اتحادیه اروپایی به آن رای داده اند با آن چه امروز دولت می درباره طرح خروج انجام می دهد متفاوت است. در میان اظهارنظرهایی که ترامپ در انگلیس کرد نمی توان تنها به گفت وگوی او با نشریه سان تکیه داشت اما از برآیند تحولاتی که در لندن رخ داد می توان این نتیجه گیری کلی را کرد که انگلیس در فضای عمومی اش از رئیس جمهور آمریکا استقبال نکرد و او را مجبور کرد برای جلساتش به خارج از شهر برود تا شاید امنیتش حفظ شود و مجبور نباشد با موج عظیمی از معترضان سرشاخ شود.درگیری اصلی میان ترزا می و ترامپ را باید در این جمله رئیس جمهور آمریکا جست وجو کرد: «من صحبت های زیادی با می کرده ام و راه حل هایی به او ارائه داده ام، او نمی خواهد به من گوش دهد و راه خودش را رفت» . دخالت در سیاست انگلیس تا جایی از سوی رئیس جمهور آمریکا پیش رفت که او بوریس جانسون، وزیر خارجه مستعفی دولت ترزا می را فردی باهوش و گزینه ای مناسب برای تصدی مقام نخست وزیری دانست. آیا گفتمان ترامپ از این هم پیشتر خواهد رفت؟ آیا رئیس جمهوری آمریکا با این گفتمان می تواند همچنان مسئله دیپلماسی را در دستور کار خود حفظ کند؟
بعید به نظر می رسد آمریکایی ها بتوانند با چنین گفتمانی، شرکای خود را در سطح بین المللی متقاعد کنند تا همچنان هم پیمانی شان را با واشنگتن حفظ کنند. رفتار غیرمتعارف ترامپ و گفتمان او در عرصه سیاست جهانی عملا مواضع واشنگتن را در قبال شرکا و رقبایش در سطح جهان متزلزل کرده است. زبان ترامپ و رفتار او سوالاتی را درباره مفید بودن و نبودن اتحادیه هایی نظیر ناتو پیش می آورد و هر نوع ارتباط با آمریکا را در معرض سوال قرار می دهد. در این بین سوال دیگری که مطرح می شود آن است که بسیاری می گویند ترامپ صادقانه در قبال رهبران اروپایی رفتار می کند و از هر گونه سیاست ورزی در قبال آن ها پرهیز می کند، آیا هم اکنون صداقت داشتن در عرصه روابط بین الملل آن هم به سبک ترامپ که مواضعش چه در میان دوستان و دشمنانش کاملا آشکار است مسئله است که هزینه ها را برای ایالات متحده کم کند؟ بعید به نظر می رسد آمریکایی ها در قبال شرکای اروپایی خود بتوانند توان این حجم از فشار و دخالت را داشته باشند و مادامی که ترامپ به رفتارهای خارج از عرف خود ادامه دهد، عملا باید شاهد افزایش کشمکش ها و چالش های میان رهبران اروپا و وی باشیم. سفر ترامپ به انگلیس را شاید بتوان به پایان دیپلماسی تعبیر کرد، زیرا نتیجه مذاکرات او با رهبران اروپایی چندان خوب نبود و پس از آن دیدارهایش در انگلیس نیز مشکلات فراوانی را ایجاد کرد. مسائلی که دو سوی آتلانتیک و شرکای قدیمی را به یکدیگر بدبین کرده است.
برت استفنز:
آمریکا اول، آمریکا منفور
آمریکا تنها
ترامپ قصد دارد تا نظم بین الملل لیبرال را به فروپاشی بکشاند. ریاست جمهوری خود را صرف صدمه وارد کردن ذیل تابلوی «اول آمریکا» کرده است. این آسیب و لطمه طی هفته جاری به اوج خود رسید، زمانی که رئیس جمهور آمریکا در نشست ناتو در بروکسل، آلمان را با حالت قهرآمیزی سرزنش کرد. در پی این اقدام ترامپ ترزا می، نخست وزیر انگلیس را طی مصاحبه ای تحقیر کرد. او احتمالا در گام بعدی پیشنهاد خواهد داد که پوتین مجدد عضو گروه هفت شود، علاوه بر آن که او این کار را یک ماه پیش در کانادا انجام داد و همزمان با آن با کانادا، مکزیک و اتحادیه اروپا جنگ تجاری را شروع کرد. تردیدی در این نیست که قصد ترامپ فروپاشی نظم بین الملل لیبرال، گروه هفت، ناتو، اتحادیه اروپا و سازمان تجارت جهانی است. این رفتار تاسف آور رئیس جمهور فقط محصول شخصیت معیوب او نیست، بلکه نتیجه یک ایدئولوژی خودسر و خودرای است. انتظار این که اعضای ناتو باید میزان بیشتری از تولید ناخالص داخلی خود را صرف ناتو کنند منصفانه است. این که تا سال 2024، 2درصد را افزایش دهند هم منصفانه است. اما این منصفانه نیست که آن ها به 2درصد افزایش تا ماه ژانویه برسند و بعد 4درصد افزایش دهند. این یک فاجعه تاریخی برای آمریکاست. آمریکا فقط می تواند جهانی را هدایت کند که آماده باشد پیروی کند.