صابر گل عنبری - انتخابات پارلمانی اخیر تونس تجسم بر باد رفتن آرزوها و امیدهای انقلابیون تونس است؛ اما تحریم بیسابقه آن و مشارکت 8.8 درصدی کورسوی امیدی برای نجات تونس و شکست کودتای قیس سعید خلق کرد. آن چه دردناک است این که این انتخابات درست در سالگرد آغاز انقلاب ۱۷ دسامبر ۲۰۱۰ برگزار شد که محمد بوعزیزی دستفروش به ستوه آمده از استبداد بن علی آتش به جان خود زد و شعلههای آن جهان عرب را در برگرفت، اما امروز بعد از ۱۲ سال آتش بوعزیزی پایههای استبداد را خاکستر نکرد که هیچ، بلکه خودکامگی در قالبی دیگر بازتولید شد. واقعیت این است که قیس سعید یک پوپولیست حرفهای است. در مناظرههای انتخاباتی ۲۰۱۹ خوب شعار مبارزه با فساد، رفع بیکاری، دموکراسیخواهی و شعارهای ضد اسرائیلی و ضد صهیونیسم میداد؛ اما همین که جای پای خود را در قدرت محکم کرد، حذف احزاب و گروههایی که او را به قدرت رساندند، آغاز کرد. به نوعی کودتا کرد، پارلمان را تعلیق و سپس منحل کرد و اعضای عالیترین نهاد قضایی را تغییر داد. قانون اساسی مصوب بعد از انقلاب را ملغی کرد و خود قانونی دیگر نوشت. قانون انتخابات را ابطال کرد و قانونی دیگر آورد که خروجی آن تهیتر شدن دموکراسی و ابزارهای آن همچون انتخابات از معنا و تبدیل شدن به پلی برای تقویت استبداد است که در آن افرادی از دل اقلیتی به نام ملتِ دیکتاتور، گزینش و به عبارتی «منصوب» میشوند. این چنین شد که تونس ۱۲ سال بعد از انقلاب بوعزیزی شوربختانه به نقطه صفر بازگشت، اما جامعه تونس در مقایسه با خیلی از جوامع عربی، جامعه مدنی نسبتا فربهتری دارد که تحریم بیسابقه انتخابات اخیر برونداد آن بود. این اتفاق بزرگ میتواند آغازی بر پایان نظام سعید باشد و این پایان نیز میتواند دوره جدید اعتراضات در جهان عرب را کلید بزند. اکنون باید دید اپوزیسیون تونس چگونه این فرصت را برای جبران اشتباهات خود غنیمت میشمارد؟