به مناسبت روز زیارتی حضرت علی بن موسی الرضا(ع)
تعداد بازدید : 46
زآستان رضایم خدا جدا نکند
نویسنده : جواد نوائیان رودسری info@khorasannews.com
دلم به سوی حرمت پَر میکشد. به راستی چه صفایی دارد زیارت حریم قدسیات و چه معنویتی دارد، دو رکعت نماز پس از زیارتت. زائران از راههای دور و نزدیک به زیارت تو آمدهاند. به چهرههای آن ها که مینگری، قطرات اشک را میبینی که همچون درّ بر گونههایشان، فرو میچکد و لبهایشان، ارادتی را زمزمه میکند که قرنهاست، دلباختگان ولایتت، در دل دارند. ای امام رئوف! خداوند زائران تو را دوست دارد که زائران تو، برای تجدید عهدی آمدهاند که از ازل تا ابد، پای بندان آن، آمرزیده شدگانند. یا علی بن موسیالرضا(ع)! زیارت تو، کلید باغ جنان است و شمیم دلکش صحن و سرایت، داروی دل بیمار؛ تا لَختی رها شود از زنگارهایی که گناهان و معاصی، بر صفحه سفیدش نقش کردهاند. امروز، روز زیارتی توست؛ روز تجدید عهد با ولایت؛ روز شکفتن گل نیاز در دلهای حاجتمندان. امروز، روز زمزمه عشق است در حریم ملکوتی آنکه، رضای خداوند در گرو رضای اوست.
ثواب زیارت هشتمین امام(ع)
درباره فضیلت زیارت امامرضا(ع)، روایات فراوانی در کتابهای معتبر حدیث وجود دارد. «شیخ صدوق» در کتاب «عیون اخبار الرضا(ع)» احادیث متعددی را در این زمینه، نقل کرده است. یکی از این روایات، روایتی است که «احمد بن محمد رازی» از «حَمدان الدّیوانی» و او از امام رضا(ع) نقل میکند که فرمودند: «هر که مرا با وجود دوری راه، زیارت کند، روز قیامت در سه مکان به دیدار او خواهم آمد، زمانی که نامه اعمال را به دست چپ و راست دهند و نیز در کنار صراط و میزان و او را از هول و نگرانی خواهم رهانید.» از پدران بزرگوار امامرضا(ع) نیز، روایات متعددی در فضیلت زیارت آن حضرت نقل شده است. از آن جمله، حدیثی است که «محمد بن عماره» از امام صادق(ع) و آن حضرت، با واسطه پدران بزرگوارش، از رسولخدا(ص) روایت کردهاست که فرمودند: «دیری نمیگذرد که پارهای از وجود من در سرزمین خراسان مدفون شود. هیچ مؤمنی او را زیارت نکند، مگر آنکه خدای متعال، بهشت را بر او واجب و آتش جهنم را بر او حرام کند.» همچنین، در حدیثی معتبر که شیخ صدوق و دیگر محدثان بنام شیعه آن را به نقل از «احمد بن محمد بزنطی» روایت کردهاند، امام رضا(ع) میفرمایند:«ما زارَنی أحَدٌ مِن أولیِائی عارِفاً بحَقّی إلاّ شُفِّعتُ فیهِ یَومَ القِیامَةِ؛ هیچکدام از دوستانم، مرا با شناخت حقم زیارت نمیکند، مگر آنکه روز قیامت او را شفاعت می کنم.» روز 23 ذیالقعده، به روایتی، سالروز شهادت امام رضا(ع) و روز مخصوص زیارتی آن حضرت است. با توجه به روایات فراوانی که درباره ثواب زیارت آن حضرت، از رسولخدا(ص) و ائمههدی(ع) نقل شده، شایستهاست دوستداران اهلبیت(ع)، فرصت بهرهمندی از این فیض عظیم را از دست ندهند.
آداب زیارت امام مهربانیها
دیدار با اولیای خدا، آدابی دارد؛ آدابی که انجام آن، هم تکریم ولیّ خداست و هم ضامن بهرهمندی از پرتو معنویت و هدایت؛ آدابی که به زائر هم شور می بخشد و هم شعور. رعایت این آداب و دقت در مفهوم آن ها، اسباب رسیدن به همان معرفتی است که امام(ع)، زیارت توام با آن را، کلید ورود به بهشت معرفی کردهاند. «ابن قولویه قمی» در کامل الزیارات، باب صد و دوم، آداب زیارت امام علی بن موسیالرضا(ع) را با استفاده از روایات معتبر، اینگونه شرح داده است: «هرگاه برای زیارت مضجع شریف امام علیبنموسیالرضا(ع) به توس رفتی، پیش از خروج از منزل و تشرف به حرم، غسل کن و هنگام غسل بگو:
اللَّهُمَّ طَهِّرْنِی وَ طَهِّرْ قَلْبی وَ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَ أَجْرِ عَلَی لِسَانِی مِدْحَتَکَ وَ مَحَبَّتَکَ وَ الثَّنَاءَ عَلَیْکَ فَإِنَّهُ لَا قُوَّهَ إِلَّا بکَ وَ قَدْ عَلِمْتُ أَنَّ قُوَّهَ دینِی التَّسْلِیمُ لِأَمْرِکَ وَ الِاتِّبَاعُ لِسُنَّهِ نَبیِّکَ وَ الشَّهَادَة عَلَی جَمِیعِ خَلْقِکَ- اللَّهُمَّ اجْعَلْهُ لِی شِفَاءً وَ نُوراً- إِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدیرٌ؛ بار خدایا! مرا پاک و قلبم را مطهر گردان؛ سینهام را فراخ و مدح و ثنایت را بر زبانم جاری فرما که هیچ نیرو و قدرتی جز به واسطه تو، وجود ندارد؛ میدانم که قُوَّت دینم در این است که تسلیم فرمان تو باشم و از سنت و روش پیامبر تو پیروی کنم و بر جمیع آفریدگانت، شاهد و ناظر باشم. پروردگارا! این غسل را برای من شفا و نور قرار بده. همانا تو بر هر کاری، توانایی.» «ابنقولویه» به استناد روایات معتبر، میافزاید:«آنگاه، لباس پاکیزه به تن کن و با پای برهنه، با وقار و آرامش به سوی حرم مطهر گام بردار و در حال حرکت، تکبیر و تهلیل(لااله الاا...)و تسبیح(سبحانا...) و تحمید(الحمدلله) بگو و پروردگارت را به بزرگی یاد کن. سعی کن در حین حرکت، گامهایت را کوتاهتر برداری.»
اذن ورود
هنگامی که زائر، به دروازه حرم مطهر امامرضا(ع) رسید، باید بایستد و اذن ورود را بخواند؛ اذنی که مطلعش، ستایش خدا و محتوایش، درخواست اجازه از حضرت حق، رسول گرامی(ص) و اولیای آن حضرت، برای ورود به بارگاه منور رضوی است. اکنون، دل زائر برای زیارت آماده است و روح او را، ظرفیتی است برای پذیرش معرفت؛ چرا که در ابتدای ورود، جان را به بیان این عبارات صیقل دادهاست که:«أَللَّهُمَّ إِنّی أَعْتَقِدُ حُرْمَةَ صاحِب هذَا الْمَشْهَد الشَّریفِ فی غَیْبَتِهِ کَما أَعْتَقِدُها فی حَضْرَتِهِ ، وَأَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَکَ وَخُلَفاءَکَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ أَحْیاءٌ، عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ، یَرَوْنَ مَقامی، وَیَسْمَعُونَ کَلامی، وَیَرُدُّونَ سَلامی، وَأَنَّکَ حَجَبْتَ عَنْ سَمْعی کَلامَهُمْ، وَفَتَحْتَ بابَ فَهْمی بلَذیذ مُناجاتِهِمْ؛ بار خدایا! من به حرمت صاحب این مشهد شریف معتقدم، همانگونه که در حضور او، به آن باور دارم. میدانم که رسول تو و جانشینانش – که درود بر آن ها باد – زندهاند و نزد تو روزی می خورند، جایگاه مرا می بینند و صدایم را میشنوند و سلام مرا پاسخ میدهند و این تویی که گوشم را از شنیدن کلام آن ها، بازداشته و [در عوض] باب درک لذت گفتوگو با آن بزرگان را به رویم باز گذاشتهای.»
فرصتی برای تجدید عهد
با خواندن اذن ورود و معرفت یافتن به جایگاه امام رئوف(ع)، هنگام زیارت فرا میرسد. برای آنانکه راهی دراز را تا مشهدالرضا(ع) آمدهاند، شیرینی این لحظه، بیش از دیگران قابل درک است. حال باید شهادت داد؛ باید شهادت داد که خدا یکی است و محمد(ص)، رسول او و جانشینان برحقش، اولیای خدای یکتا هستند. این شهادت، مطلع زیارت نامهای است که زائر با خواندن آن، فقط بهره معنوی نمیبرد و تنها شوری دلانگیز، وجودش را فرا نمیگیرد؛ زائر با خواندن زیارت نامهای که به دست دارد، آگاهی و شعور را هم مییابد.
آگاهی از منظومه اعتقادی شیعه و یادآوری جایگاه و مقام والای امامت و ولایت در آموزههای اهلبیت(ع) هم، پاداش زائری است که میخواند:«السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا حُجَّةَ اللهِ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا وَلِیَّ اللهِ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا نُورَ اللهِ فِی ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا عَمُودَ الدّینِ؛ درود بر تو ای حجّت خدا، درود بر تو ای ولّی خدا، درود بر تو ای نور خدا در تاریکیهای زمین، درود بر تو ای ستون دین» و این عهدنامهای است که به زائر یادآوری میکند: آنکه به پابوس او آمدهای، آنکه به امید زیارتش شهر به شهر و وادی به وادی را پیمودهای، وارث همان ولایتی است که از حضرت آدم(ع) تا حضرت خاتم(ص) و جانشینان بر حق آن حضرت، همه صاحب آن بودهاند.