گپی با یکی از نوجوانان تیم ملی کشتی آزاد که چند روز پیش نایب قهرمان جهان شد
تعداد بازدید : 55
در کُشتی پهلوان داریم، نه قهرمان !
گفت وگو
نویسنده : مصطفی میرجانیان| روزنامه نگار
تابستان امسال، روزهای طلایی گوششکستههای ایرانی بود. دقیقا شش روز پیش تیم ملی کشتی آزاد نوجوانان کشورمان نایب قهرمان جهان شد و همین دیروز هم خبر رسید که تیم ملی کشتی فرنگی نوجوانانمان برای چهارمینبار قهرمان جهان شدهاست. به همین بهانه ما امروز دست به کار شدیم و سراغ یکی از بچههای تیم ملی کشتی آزاد رفتیم؛ «مهدی ویسی» 17ساله اهل کلاردشت مازندران که با مدال نقرهاش، با بقیه بچههای تیم روی سکوی دوم جهان ایستاد. ما قبلا با دو نفر از همتیمیهای مهدی هم گفتوگو کردهایم که حالا طلا گرفته اند. پس قهرمانی را به دوستان سابقمان تبریک میگوییم و از شما دعوت میکنیم که گفتوگوی امروز را بخوانید.
یک استان و این همه قهرمان
قصه کشتیگیر شدن مهدی، قصه عجیبی نیست. او مثل خیلی از بچههای کلاردشت مازنداران در یک خانواده کشتیگیر بزرگ شده و ورزش حرفهای را دنبال کردهاست. ازش میپرسم مازندران چطور اینهمه کشتیگیر قهرمان دارد؟ مهدی پاسخ میدهد: «استان ما همیشه سطح کشتی بالایی داشتهاست و در هر خانوادهای یک یا چند کشتیگیر وجود دارد. بچهها از بچگی با این ورزش بزرگ و به طور طبیعی با فنون و قهرمانانش آشنا میشوند. در نتیجه آدمهای بیشتری از شهرهای ما به موفقیت میرسند و همین موفقیت زیاد هم باعث شده که به کشتیگیرهای مازندرانی بیشتر از بقیه شهرها و استانها توجه و رسیدگی شود. مثلا بچههای اینجا امکانات بیشتری برای تمرین کشتی دارند. پس خیلی عادی است که بیشتر هم قهرمان شوند. کشتی ورزش عجیبی نیست که آدمی با ویژگیهای بدنی خاصی بخواهد. یکی قدرت بدنی زیادی دارد، یکی دیگر قد بلندی دارد؛ هرکدام از این ویژگیهای بدنی میتواند به یک سبک خاص از کشتی منتهی شود. اینکه کشتی همهطور آدمی را قبول میکند باعث شده همه بچههای مازندران بعداز مدتی تمرین به مدال، مسابقه و قهرمانی فکر کنند».
چطور قهرمان نشدیم؟
ماجرای قهرمانی کشتیگیرهای نوجوانمان اینبار قصه عجیبی دارد. اگر خبرها را پیگیری کردهباشید بچههای تیم ملی تا قبل از چند بازی آخر با توجه به مجموع امتیازشان قهرمان جهان شدهبودند اما یک اتفاق باعث شد که سکوی قهرمانی جهان را از دست بدهند و نایب قهرمان بشوند. موضوع به یکی از بچههای تیم و به بازی آخر او ارتباط دارد؛ «علی قلیزادگان» که در بازیهای اول از حریفانش شکست خوردهبود. او وقتی برای کسب مدال برنز در دیدار ردهبندی روی تشک رفت، آن بازی را هم باخت اما به نحوه داوری مسابقات انتقاد داشت و بعد از بازی، بدون دست دادن با مربی حریفش، زمین را ترک کرد. داور هم او را دیسکالیفه (حذف از مسابقات) کرد. همین اعتراض باعث شد امتیاز بازیهای قبلی قلیزادگان از بین برود و تیم ملی که 10 امتیازش را از دست دادهبود، عنوان قهرمانی جهان را هم از دست بدهد و دوم شود. درباره این موضوع از مهدی میپرسم. او میگوید: «بچههای تیم ما بیشتر از هفت ماه بود که به امید قهرمانی تمرین میکردند اما در بازیها آنقدر ناداوری کردند تا تیم ایران قهرمان نشود. بچهها تا قبل از این بازی، قهرمان جهان بودند. یعنی حتی اگر علی قلیزادگان در شرایط عادی بازی را باختهبود با توجه به مجموع امتیازمان ما قهرمان بودیم. آن چند ساعت اول همه حسابی ناراحت بودند اما قبول داشتیم که کار ما تیمی است و باید از همتیمیمان حمایت میکردیم. دوستمان یک سال از وقتش را تمرین کردهبود و حالا با ناداوری باختهبود و از شدت ناراحتی گریه میکرد. ما خودمان میدانیم که در کار تیمی هر اتفاقی ممکن است برای هرکداممان بیفتد. درست است که کشتی یک ورزش انفرادی است اما در این ورزش، تیم قهرمان میشود و بچهها باید روحیه کار تیمی داشته باشند تا گروه را به قهرمانی برسانند و این هم جزو سختیهای کار ماست».
پهلوانهای بدون مدال!
مدال برنز نوجوانان آسیا، پنجمی نوجوانان جهان و قهرمانی چند مسابقه بینالمللی نونهالان، فقط بخشی از افتخارات دوست قهرمان ماست. البته مهدی کشتی را فقط یک ورزش نمیداند. او میگوید: «به نظر من کشتیگیرها با ورزشکارهای دیگر فرق دارند. برندههای بازیهای ورزشی را قهرمان مینامند اما در کشتی به فرد برنده میدان، پهلوان میگویند. چون در ورزش ما بیشتر از اینکه مدالهای رنگارنگ اهمیت داشتهباشد ویژگیهایی مانند افتادگی و غرور نداشتن مهم است. ما در کشتی اسطورههایی مثل «غلامرضا تختی» را داریم که الگوی ما هستند. من پهلوانی را در یک چیز میدانم. همین که رفتارت با مردم، قبل و بعد از قهرمانی یکطور باشد. چون معتقدم پهلوانی نه به مدال است، نه به زور بازو. این اخلاق است که یک آدم را پهلوان میکند. ما در شهرمان کشتیگیرهایی داریم که هیچ مقامی کسب نکردهاند اما آنها را پهلوان صدا میزنند. درست است که مدال ندارند اما به نظر ما قهرماناند».