جیمی کارتر، نامزد حزب دموکرات ایالات متحده، در سال 1355 به عنوان سیونهمین رئیسجمهور آمریکا انتخاب شد. به گزارش پایگاه مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران، کارتر بعد از ربودن گوی سبقت از رقیب جمهوریخواه خود، در عرصه سیاست خارجی، سیاست حقوق بشر را به عنوان یکی از دغدغههای اصلی خود مطرح کرد. بر این اساس، بسیاری از رژیمهای دیکتاتوری، از جمله رژیم پهلوی، ظاهراً و در راستای ژست سیاسی کارتر، به عنوان رژیمهای غیردموکراتیک که اصول حقوق بشر را نقض کردهاند، خوانده شدند؛ در حالی که رویکرد اصلی وی، تلاش برای حفظ و حمایت از همین رژیمهای وابسته و دیکتاتوری بود.
سیاست یک بام و دو هوای کارتر در این عرصه، از چشم مردم ایران، پنهان نماند و باعث انزجار آنان از شخص کارتر شد؛ چنانکه در بسیاری از راهپیماییهای اعتراضی، مردم شعار مرگ بر کارتر سر دادند یا با درست کردن شکلک کارتر، مراتب اعتراض خود را علیه او، ابراز کردند. کارتر در 9 آبان 1357 پشتیبانی قاطع خود را از شاه اعلام کرد. سیدجلالالدین مدنی در کتاب تاریخ سیاسی معاصر ایران مینویسد:«سیاست حقوق بشر کارتر این تصور را در میان تعدادی از فعالان سیاسی داخل ایران رواج بخشید که رویه گذشته واشنگتن مبنی بر حمایت بیقید و شرط از شاه تغییر کرده و کارتر، شاه را برای انجام اصلاحات در ساختار سیاسی زیر فشار قرار داده است؛ اما مدتی بعد و با آشکار شدن سیاست اصلی آمریکا در حمایت از شاه، نفرت عمومی در ایران از کارتر و اقدامات او افزایش یافت». گزارشهای سفارت آمریکا در ایران، نشان میدهد که آمریکاییها به خوبی از این دیدگاه عمومی در ایران اطلاع داشتند و حتی کوشیدند که به نوعی آن را تلطیف کنند، اما راه به جایی نبردند؛ چون دُم خروس حمایت کارتر از شاه، آشکارتر از آن بود که پنهان شود.