تاس/طاس
این واژه فارسی است و طبعا املای آن بایستی تاس باشد اما در متون قدیم غالبا به صورت معرب آن طاس آمده است. هر دو صورت صحیح است اما امروزه بهتر است از تاس استفاده شود.
دوستدار/ دوستار
هر دو صورت صحیح است و در آثار ادبی فارسی هر دو به کار رفته است:
من دوستدار روی خوش و موی دلکشم
مدهوش چشم مست و می صاف بیغشم (حافظ)
«مرد آن است که یا عالم است یا متعلم یا دوستار ایشان، و حاسد از این هر سه ثواب محروم بود».
غلتک
املای این کلمه به همین صورت صحیح است نه به صورت غلطک(برای توضیح: غلتیدن)
برگرفته از کتاب« غلط ننویسیم»
ابوالحسن نجفی