یادداشت
تعداد بازدید : 130
چشم، باید فقط به خدا باشد
وحید خضاب
خمینی فقط بزرگترین و قویترین سیاستمدار تاریخ معاصر ایران نبود، از بزرگترین حاکمان تاریخ این کشور بود.او از دنیا رفت، تنها چند روز پس از آن که قائم مقام رهبری را در تصمیمی شجاعانه و حکیمانه برکنار کرده بود و تصویری مبهم از آینده وجود داشت. جمهوری اسلامی شهادت بزرگانش را کم ندیده بود اما شهادت رئیس قوه قضاییه (بهشتی)، رئیس جمهور(رجایی)، نخستوزیر(باهنر)، چندین نماینده مجلس و وزیر (فاجعه هفت تیر)، در مقابل رحلت امام، اصلا به چشم نمیآمد.روزی که امام رفت، مجاهدین خلق هنوز قوی بودند، با هزاران نیروی جوان (چنان که حتی ۹ سال بعد هم عملیاتهای متعدد در تهران انجام دادند)، صدام وحشی همچنان دنبال فرصت انتقام میگشت، آمریکا رسما چند ماه قبل (اواخر جنگ) با ما وارد درگیری نظامی شده بود. ارتش و سپاه پس از هشت سال جنگ، طاقتشان فرسوده شده بود. از اقتصادی که کمرش خم شده بود هم چیزی نمیگویم.همه این ها بود و خمینی کبیر چشم از جهان بست. خمینی رفت ولی نظام خمینی ماند. ماند و قویتر شد. چشم، باید فقط به خدا باشد. دل قوی دار که بنیاد بقا محکم از اوست.