قبل از این که شهرداری تابلوی خیابان «صاحبدلان» را روی این راسته خیابان بگذارد همه آن را به پیچ دوم تلگرد می‌شناختند. هنوز هم می‌شناسند. شناسنامه این محله جاروبافی و حصیربافی است و قدیم‌ترها به آن محله جاروباف‌ها هم می‌گفتند. زمانش هم برمی‌گردد به وقتی که هنوز محله پر بود از زمین‌های کشاورزی و کشاورزان دانه‌های جارویی را که از عشق‌آبادِ شوروی آوردند،در زمین‌ها کاشتند. بذرها به بار نشست و طولی ‌نکشید که زمین‌ها پر شد از دسته ‌دسته جاروهایی که آدم در میان خرمن‌هایش گم‌ می‌شد. این‌طور بود که محله جاروباف‌ها شکل‌ گرفت. می‌گویند ملادوست‌محمد تلگردی و میرزا قاسم هنرور از اولین افرادی بودند که تلگرد را به عنوان محله جاروباف‌ها بر سر زبان‌ها انداختند. حالا زمین‌های کشاورزی جای خود را به خانه، مغازه، مدرسه و بیمارستان‌ داده‌اند و مغازه‌های جاروبافی را می‌توان هر چندتا درمیان و از ردیف جاروهایی که بیرون مغازه کنار هم چیده‌اند، شناخت. کمتر از انگشتان دست هستند، اما هنوز در انبوه مغازه‌های محله گم ‌نشده‌اند. راسته خیابان صاحبدلان حسابی شلوغ و پررفت‌و‌آمد است. خیابانی تقریبا کم‌عرض که صدای گاز موتورها، رفت‌و‌آمد اتوبوس و مدرسه آهنچی موسیقی متن آن است. یک نانوایی سنتی در عقب‌نشینی کوچه و یک سر صاحبدلان2 که به بیمارستان22بهمن می‌رسد از شلوغ‌ترین نقاط این راسته است. چند وقتی ا‌ست شهرداری کارگاه‌های جاروبافی را به دلیل آلودگی ‌و مزاحمت‌هایی که برای ساکنان محله داشته، به شهرک صنعتی ثامن در خیابان کرامت انتقال داده ‌است و کارگاه‌هایی که از آن حرف‌می‌زنیم تنها محلی برای دسته‌بندی جاروهای کوتاه‌شده و گرد‌و‌خاک ‌گرفته‌شده و تبدیل جاروی نیمه‌‌آماده به نهایی است. کارگاه‌هایی که شاید بعضی‌هایشان از 20 متر هم بیشتر نباشند. بعضی، تنها جارو و حصیر می‌فروشند و گعده‌گیری و خوشه‌چینی را به کارگاه‌هایشان که خارج از این محله‌ است، انتقال داده‌اند. در پرونده امروز زندگی سلام قرار است روایتگر بخشی از آدم‌ها و این پیشه در این محله باشیم. عکس ها: میثم دهقانی

خوشه‌ و دسته و گعده با «دال»

جاروبافی شغل پدر و پدران

تولیدی‌شان را بردند در شهرک ثامن. پرکنی خوشه‌ها گردوخاکِ زیادی دارد و جای بزرگی هم می‌خواهد. تا آخرِ مغازه ساده‌اش تا چشم کار می‌کرد جاروی نیمه‌آماده و آماده‌ چیده ‌است. جلوی مغازه هم یک ردیف کلاه حصیری و حصیرهای لوخی ردیف ‌کرده. تیر چوبی سقف، آجرهایی بیرون‌زده، یک تکه سیم و لوله روکار، همان حصیرهای سنتی و جارو تو را به دهه60 و قبل از آن می‌برد اگر دستگاه پوز و چسب پهن روی جارو‌ها جا خوش‌ نکرده ‌بود. خودش را آقای حسینی و 31ساله معرفی‌می‌کند. می‌گوید :«حصیر الان مترمربعی فروش می‌ره. از 130 هزار تومان داریم تا لوخ درجه یک که می شه مترمربعی 230 هزار تومان. قدیم برای پشت پنجره اینا رو می‌بردن، اما الان برای سقف آتلیه، باغ، آلاچیق و سنتی‌سراها. بیشتر مشتریامون مشهدی‌ان. بابام جاروباف بود و منم بین همین جاروها دنیا اومدم و بزرگ‌ شدم. از قدیم تا الان، چیز زیادی تغییر نکرده. فقط کیفیت کار بالا رفته. قبلا روی جارو دوخت سیمی نداشت، اما الان با سیم هم کار می‌کنن و محکم‌تره. قبلا یک میخ طویله به سقف می‌زدن و طناب از اون میومد پایین. جاروباف ها هم دور همون طناب کار می‌کردن، اما الان با همین دستگاه دال کارشون رو انجام می‌دن و کارها نیمه‌دستی شده.»

 

کاسبی اگر 10 بود شده یک

درِخانه‌اش رو به حیاط باز می‌شود و تا آخر، باز است. خانه و ایوان و هرچه در حیاط و خانه است از همین دریچه پیداست. آقای قوی‌پیکر 79ساله و صاحب‌ خانه‌ای ا‌ست که بالای آن روی تابلو با یک دستخط مبتدی و آبی نوشته‌اند «مادگی پیراهن». همان اول حیاط روی یک مبل قدیمی نشسته. اول تا آخر حیاط را با چندین ردیف جارو روی هم پوشانده ‌است و روی آن‌ها یک پلاستیک ضخیم کشیده تا باران خیس‌شان نکند. عقب‌تر در حیاط دارند مادگی پیراهن می‌زنند و از حیاط مسیری برای رفت‌و‌آمد مانده. همسر صاحبخانه در ایوان نشسته و دختربچه‌ای که به نظر نوه‌شان می‌رسد در رفت‌و‌آمد است. از پیرمردِ خانه پلاک 90  که نیم‌لبخندی کنجِ لب دارد، می‌پرسم جارو می‌فروشید یا می‌بافید؟ می‌گوید :«شهرداری می‌گه جاروبافی ریخت‌وریز داره ما هم کارگاه‌مان را بردیم منطقه ثامن. خرمن جاروها را از درگز و میانه میارن اون جا و می‌فروشن. بچه‌ها می‌بافن و منم این جا می‌فروشم. الان مشتری خیلی کم ‌شده. قبلا اگر 10 بود، الان یک است. حاج خانوم دو ساله سکته کرده. من بنا بودم، اما دیگه نتونستم و اومدم توی این کار. البته جاروبافی توی خونه‌ها هم هست و بعضیا توی خونه جارو می‌بافن و می‌دوزن. الان دیگه جاروبافی نمونده. توی همین راسته بیشتر از 10نفر نیستیم، اما چون از قدیم جاافتاده که پیچ دوم تلگرد جارو می‌بافن، هنوز مردم میان. بازم الحمدلله. رضایم به رضای خدا.»

 

آنکادر با «دوکارد» و  دروی پرداستان

کف مغازه پر از خرده جارو و دانه‌های قرمز است.کاشی‌ها هم کم‌وبیش رنگ گرفته‌اند. یک طرف مغازه چند خرمن جاروی خامِ کوتاه ‌شده‌ است. بعضی‌ها کال هستند و بعضی رسیده و قرمزتر. یک دال و دستگاه دانه‌جداکن هم دارد و چند حلقه نوار طلایی برای پیچیدن دور دسته‌جاروها. جوان است و اسمش پیش ما امانت. پیراهن صورتی و شلوار جینش هم از سرخی بعضی جاروها رنگ‌گرفته. قیچی بزرگی‌ در دستش است شبیه قیچی‌هایی که پشم گوسفندان را با آن می‌چینند. خودش می‌گوید اسمش «دوکارد» است و با آن جاروها را «آنکادر» یعنی یک‌سر و اندازه می‌کند. خروجی مغازه‌اش بین 100تا150 جاروست. دلش حسابی پر است و با مصرع «از بخت بدم آیینه‌فروش شهر کوران شده‌ام» صحبتش را شروع ‌می‌کند: «ناشکر نیستم، ولی جاروبافی نسبت به درآمدش، زحمت زیاد دارد. این جارو الان 90،80 هزار تومان قیمت دارد. خریدار می‌گوید چهارتا سیخه دیگه! چه خبره؟! ولی نمی‌دانید آن بابای کشاورز این جارو را می‌کارد و نصف شب می‌رود در بیابان آن را آب می‌دهد و  درو می‌کند. درو کردنش خودش یک داستان است. من خودم 7میلیون و 500هزار تومان دادم یک کامیون جارو بار کنند. نزدیک 16میلیون کرایه ماشین‌ شد و پول خالی ‌کردنش. تازه این جارو بلند بود و پر از تخم. دادم قیچی کردند و تخمش را گرفتند، آوردند این جا. این‌ها 20درصد سختی کار است. بعد هم این جاروها، سیم می‌خواهد، نایلون و نوار رنگی می‌خواهد. خوشه‌چینی و گعده‌گیری دارد. این‌جور نیست که یک مشت جارو را برداری و ببندی و جارو بشود. همه‌اش باید ایستاده باشی و کار کنی تا تازه بشود یک جاروی نیمه‌آماده. اجاره انبار و کارگاه و مغازه را هم بگذارید رویش.»

 

گردوخاکِ ‌شدیدِ تولد

«25سال است جارو می‌بافم. پدرم جاروباف بود و منم شغل اون رو ادامه ‌دادم. روزی 80 تا جارو می‌بافم و هر جارو یک ربع کار داره. کار ما هم سخت است، ولی نه زیاد. سختی کار مال کشاورزهاست. چون وقتی جارو می‌کارن و برداشت ‌می‌کنن پر از گردوخاکه. مریضی آسم می‌گیرن. بعد که خرمن جارو رو خالی کردن یک سنگ دارن که روی جارو می‌زنن تا دانه‌هاش بریزه. اون مرحله گردوخاک زیادی داره و نفس آدم به مشکل می‌خوره. از جوونا هم کم‌وبیش توی این شغل میان، اما الان کم‌ شده. جوونا به خاطر خاک و این چیزا نمیان. این سیخای جارو رو الان تمیز کردیم و این جا چیدیم وگرنه نمی شه باهاشون کار کنین بس که خاک دارن. هر تن جارو که می‌خریم 30میلیون تومان می شه. بستگی به این داره که بار چقدر دانه داشته‌ باشه. متوسط بین 500تا جارو می‌ده.» این‌ها روایت عیسی قنبری 46ساله یکی از جاروباف‌های خیابان صاحبدلان است که وقتی با او هم‌کلام‌می‌شویم یک خوشه جارو در دستش است و دارد دسته‌ها را سه‌ تا یکی می‌کند و در مقابل پسر جوانی که در مغازه است، روی صندلی کوچکی که بین خرمن‌ جارو و خرده جاروها گذاشته، هندزفری در گوش با گوشی تلفن همراهش مشغول است.

سرخی من از رنگ قالی ا‌ست

ناسازگارهای پلاستیکی در بین قدیمی‌ها

بیرون مغازه کنار باغچه کوچک چند دانه جارو ریخته‌اند و حالا سبز شده ‌است. از سروروی مغازه تاریخ می‌بارد. از چراغ والور، یخچال کوچکِ رنگی و تلفن نارنجی تا صندوق و کمدهای آهنی زنگ‌زده. پیرمرد با دست ‌پینه‌بسته‌اش دارد یک نوار سفید را به حصیرها کوک ‌می‌زند. سرسنگین و کوتاه، جواب سوال‌هایم را می‌دهد. می‌گوید :«از عمری که دارم شاید از 7،8سالگی جارو می‌بافم. حوصله سوال و جواب ندارم. از بس آمدند و رفتند خسته ‌شدم و سنگین جواب می‌دهم.» بیشتر اهالی صاحبدلان که جارو می‌بافند از قدیمی‌های محل هستند و از بچگی به همراه پدرشان این کار را شروع‌ کردند. علی‌اصغر 57ساله و مرد بسیار خوشرویی‌ است که در مغازه جاروبافی‌اش در بین خرمن جارو نشسته ‌است و جارو می‌بافد. در مغازه‌اش جای سوزن‌انداختن نیست و بیرون مغازه هم، جاروهای خیلی کوچک و بزرگ دارد و جاروهای رفتگری یا شهرداری که رشته‌های پلاستیکی سبزرنگی جای سیخ‌های چوبی‌اش را گرفته ‌است که با طبیعت و محیط‌زیست سازگار به نظر نمی‌رسند. می‌گوید: «این جاروهای پلاستیکی‌ تازه ‌اومدن. جاروی شهرداری چند وقتی، کم شده‌ بود. حالا اینا رو باغدارها می‌خرن برای برگ‌ریزون باغ‌شون. این جاروها (اشاره به جاروهای دستی) رو هم خودم می‌بافم. راضی نیستم چون چیزی ازش درنمیاد. همش چوب های بلند و 2متر قد. آخرش اندازه همون بخورنمیر هم درنمیاد. از صبح ساعت 7 و 10دقیقه اومدم تا الان که اذان ظهره، دو تا جارو بستم.»

بیانات سیدحسن نصرا... برخلاف چیزی بود که برخی تحلیل گران برای آن زمینه‌سازی کرده بودند. باید درک کنیم که برخی سعی دارند این سخنان را براساس انتظاری که برای آن ایجاد شده بود، بسنجند و در نتیجه آن را تفسیر و معنای منفی کنند. با این روش، متن آن چه سید گفته است بی‌اهمیت خواهد بود، مهم این است که او اعلان جنگ گسترده و سراسری نداشته. در مقابل این خدعه‌‌ رسانه‌ای باید مفاد اصلی این سخنرانی را مرور کرد که چه گفت و چه شد. سیدحسن بر ناتوانی ارتش صهیونیست تاکید کرد و با استفاده ازشواهد توضیح داد که ادعای سابق آن مبتنی بر قدرت، چقدر پوچ بوده. این که ارتش افسانه‌ای رژیم از روز اول حمله درخواست کمک از بزرگ تر خود را داشته و بعد از 30روز هنوز یک موفقیت نظامی واقعی به دست نیاورده است.او بر بی‌عقلی و تحیر صهیونیست‌ها تاکید کرد که هدف خود را نابودی کل حماس اعلام کردند و حالا قطعا نمی‌توانند به این هدف دست یابند. مثال تاریخی سید، هدف جنگ ۲۰۰۶ بود که در آن قرار بر نابودی کامل حزب‌ا... بود و نتیجه برعکس شد. سیدحسن برای جبهه مقاومت تعیین تکلیف نکرد. اضلاع مقاومت را نام برد و از آن ها تشکر کرد اما خود را رئیس آن ها ندانست. هر ضلع کار خودش را انجام می‌دهد. او تاکید کرد حزب‌ا... همین حالا در جنگ است و دامنه جنگ به دو عامل وضعیت غزه و نوع حملات صهیونیست‌ها به لبنان بستگی دارد. تاکید کرد که حمله به غیرنظامیان لبنانی منجر به حمله به شهرک‌نشینان صهیونیست خواهد شد. یعنی موازنه‌ یک کشته در مقابل یک کشته باقی خواهد ماند. سیدحسن برخلاف حماقت صهیونیست‌ها دو هدف را برای جبهه مقاومت مشخص کرد. یکی توقف جنگ علیه غزه و دوم پیروزی حماس در غزه.  او احتمال گسترش جنگ و کدهای مربوط به آن را اعلام کرد اما هماورد خود را آمریکا قرار داد نه صهیونیست‌ها. این هم از ضعف اسرائیل است که دیگر توان جنگیدن در چند جبهه را ندارد و با کمک بزرگ‌ترش سعی در مدیریت جنگ دارد. البته او توضیح داد که همین حالا کار بزرگی انجام شده و بخش اعظم ارتش صهیونیستی متوقف در جبهه شمالی است و همین یک کمک بزرگ به مقاومت غزه است. آمار یک سوم نیروی زمینی، نصف نیروی دریایی و یک چهارم نیروی هوایی به عنوان شواهد همین موضوع بود. سید با استفاده از تجربه تاریخی خود مبنی بر وعده پیروزی از طرف رهبر معظم انقلاب، وعده پیروزی غزه را قطعی دانست و توضیح داد که این وعده در تاریک‌ترین لحظات داده شد اما اتفاق افتاد و حزب‌ا... امروز گواه صدق آن وعده است. آن چه مهم است اهداف اعلام شده است. توقف جنگ و پیروزی حماس در آن. این که اضلاع مقاومت در این راستا چه خواهند کرد یا چطور حرف خواهند زد مهم نیست. مهم هدفی است که اعلام شده. اهداف اعلامی صهیونیست‌ها برای نابودی حماس هم مشخص است. آن اهدافی که در پایان محقق شده باشد، پیروز واقعی را مشخص خواهد کرد. 

 با آغاز رسمی بررسی صلاحیت نامزدهای دوازدهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی، انتظار می رود به تدریج آرایش فضای رقابتی شکل بگیرد؛ در این بین،  سید ابراهیم رئیسی در پایان سفر دولت مردمی به استان کردستان در پاسخ به این سوال که دولت در خصوص اجرای منویات رهبر معظم انقلاب اسلامی درباره انتخابات چه برنامه‌هایی دارد، گفت: دولت خود را موظف به برگزاری یک انتخابات مشارکتی، با امنیت بالا و کاملا رقابتی به‌عنوان جلوه‌ای از مردمسالاری می‌داند.رئیس جمهور با بیان این که جمهوری اسلامی ایران به رهبری امام راحل و مقام معظم رهبری به مشارکت و آرای مردم باور واقعی دارد، خاطرنشان کرد: جمهوری اسلامی از ابتدا با هدایت‌های امام راحل و سپس رهبر معظم انقلاب اسلامی همه نهادهای اساسی کشور را با رای مردم ایجاد و مستقر کرده است. امام و رهبری برخلاف بسیاری دیگر از سیاستمداران دنیا به مردم به شکل واقعی باور دارند و نه صرفا به‌عنوان ابزاری برای پیشبرد منافع و اهداف خود. رئیسی تاکید کرد: به‌عنوان دولت هیچ کاندیدایی در انتخابات نخواهیم داشت و صرفا به دنبال ایجاد زمینه مشارکت گسترده‌تر و بالاتر همه مردم و گروه‌ها در انتخابات هستیم.