استاندار سیستان و بلوچستان گفت: مسائل بهداشتی، اجتماعی و فرهنگی از جمله معضلات و مشکلات موجود در حاشیه شهرهاست. می توان از توسعه نامتوازن، به عنوان عامل اصلی ایجاد حاشیه نشینی در شهرها نام برد.سید «دانیال محبی» افزود: بی توجهی به روستاییان و فراهم نشدن امکاناتی از قبیل زیرساخت های ایجاد اشتغال موجب شده است تا ساکنان روستاها و شهرهای اطراف به حاشیه شهرهایی چون زاهدان و چابهار مهاجرت کنند. 

شرایط زندگی در حاشیه شهرهای زاهدان با توجه به این که در کنار شهر قرار دارد به لحاظ بهداشتی، فرهنگی و رفاهی از روستاها هم نامناسب‌تر است که این نیازمند مداخله جدی و اورژانسی از سوی مسئولان است.معاون سیاسی، اجتماعی استاندار سیستان و بلوچستان به «خراسان» گفت: حاشیه نشین ها جزئی از جامعه هستند که به لحاظ شرایط بد اقتصادی در محلی از شهرهای بزرگ استقرار پیدا کرده اند که نمی توان به آن ها به عنوان انسان هایی که شرایط اقتصادی این وضعیت را برای آن ها به وجود آورده است، بی توجهی کرد.«علی اصغر جمشیدنژاد» ادامه داد: به حاشیه نشین ها باید در حوزه های بهداشت، تامین آب شرب و آموزش و پرورش، توجه لازم شود که خوشبختانه توسط دولت یازدهم اقدام هایی در اشکال مختلف انجام شده است که امیدواریم در دولت دوازدهم بیشتر به موضوع حاشیه نشینی توجه شود.وی با بیان این که آموزش حاشیه نشین ها مهم تر از مکان آموزش است تصریح کرد: گاهی کلاس درس هایی برای این افراد تشکیل شده که دارای استانداردهای لازم هم نبوده است اما تحت هیچ شرایطی کودکان از آموزش محروم نشده اند.وی افزود: سازمان بهزیستی در زمینه راه اندازی مراکز گذری برای آسیب هایی مثل اعتیاد اقدام های زیادی انجام داده است، سازمان های مردم نهاد هم برنامه هایی در زمینه عمران و آبادانی، کمک و فرهنگ سازی حاشیه نشین ها اجرا کرده اند.وی افزود: برای رفع حاشیه نشینی باید برای حاشیه نشین ها فرهنگ سازی شود که این از وظایف آموزش و پرورش نیست بلکه آموزش های فنی و حرفه ای، توانمندسازی و خودباوری هم برای رفع این معضل مطرح است.وی با اشاره به این که آموزش فنی و حرفه ای یکی از اقدام های موثر برای رفع حاشیه نشینی و نزدیک شدن حاشیه نشین ها به فرهنگ شهرنشینی است ادامه داد: افراد ناتوان و فاقد مهارت که به این دلایل به سمت حاشیه نشینی رفته اند تبدیل به افراد ماهر می شوند.«جمشیدنژاد» تاکید کرد: اگر افراد حاشیه نشینی که به دنبال حاشیه نشینی بسیاری از معضلات دیگر را نیز به بار می آورند از آموزش های لازم بهره مند شوند آینده شغلی آن ها تضمین می شود.

حاشیه نشینی زاهدان با دیگر شهرها متفاوت است. در حاشیه زاهدان باغ ها، فضاهای سبز و مزرعه های سند داری وجود داشت که برای توسعه شهری آماده نبود. جمعیت سر ریز زاهدان کم کم با توجه به ارزش پایین زمین و اوضاع خوب توسعه شهری متراکم شدند در حالی که در گذشته پراکنده بودند و زمین های بزرگی داشتند، هر کدام از آن ها زمین هایی را که از مشاعات خودشان بود فروختند و بسیاری از مردم زمین هایی را که قیمت نازلی داشت خریدند و جمعیت زیادی در این نقاط بدون داشتن خدمات، خیابان کشی و معابر شروع به ساختن منازل مسکونی کردند که حال به معضلی به نام حاشیه نشینی تبدیل شده است. جمعیت تقریبا ۶۰ درصدی زاهدان در مناطق ۱۳ گانه ای به نام حاشیه یا توسعه شهر زاهدان، زندگی می کنند و متاسفانه با توجه به ساخت و سازی که انجام دادند هیچ امکاناتی ندارند، جز در چند منطقه از جمله شهرک جهاد، الغدیر و گاوداران بقیه نقاط دارای معابر درستی نیست و خدمات رسانی به آن ها به درستی نبوده و به مشکل تبدیل شده است که البته در این زمینه دولت طرح هایی را برای اجرا دارد.با توجه به طرح جامع و طرح تفصیلی که برای زاهدان تهیه شده است، این مناطق را نباید ضمیمه شهر می کردند و به صورت روستاها و مزارعی که بودند باید کد می گرفتند و زیر چتر بنیاد مسکن سندها به راحتی برای آن ها صادر می شد. از آن جا که تعداد خانواده هایشان زیاد است، خدماتی را در قالب بنیاد می گرفتند و با توجه به خدماتی که دریافت می کردند می توانستند به مرور ضمیمه شهر شوند و از خدمات شهری برخوردار شوند. این موضوع  برای مدیریت شهری یک مشکل اساسی به وجود آورده است و آن ها برای خدمات رسانی با مشکل مواجه هستند، میزان پروژه ای که تعریف شده است از نظر زیرساخت ها، مدارس، امور بهداشتی، درمانی، نظامی و دیگر مواردی که لازمه شهر است به مرور در برخی از قسمت ها ایجاد می شود. اما متاسفانه بیشترین افراد بازمانده از تحصیل در همین نواحی ۱۳ گانه زندگی می کنند، به گونه ای که ۲۴ هزار نفر بازمانده از تحصیل در این مناطق مشغول زندگی هستند، فاقدان شناسنامه که عمدتا از روستاهای اطراف و در حاشیه بودند به مرور شغل هایشان را از دست دادند و به دلایل مختلفی به حاشیه شهر زاهدان آمدند و عملا باید گفت که با وجود نبود امکانات زندگی در این نقاط نسبت به مکان هایی که سکونت داشتند برایشان شیرین تر است. این مناطق را نسبت به روستاهایشان و محل قبلی زندگیشان ترجیح می دهند. بنابراین باید به مرور بستر را برای آن ها فراهم کرد.